Ja, hij heeft de AGR één keer gewonnen. Toen versloeg hij Armstrong in de sprint. In die finale mocht hij op het laatst niet meer op kop rijden. Dat vond Boogerd zelf vreselijk maar hij klopte Armstrong toen wel.Henk de Gier schreef:heeft Boogerd eigenlijk wel eens een echte topklassieker gewonnen?
Wielrennen
Moderator: mods
-
peter
- Site Admin & Toto winner WC 2006, EC 2008
- Berichten: 47980
- Lid geworden op: di sep 23, 2003 11:08 am
Milaan-San Remo vind ik persoonlijk een prachtige klassieker, vanwege een aantal redenen. Dat hij niet kan tippen aan de zwaarte van een RvV of een andere 'grote klassieker' vind ik niet zo belangrijk eerlijk gezegd. Het is de eerste grote koers in een prachtig landschap. Lekker lang voor de buis zitten, waarbij het toch altijd maar weer de vraag is of er een groepje weet te ontsnappen op de Poggio. Het gebeurt bijna nooit dat een groep het weet vol te houden tot de streep, maar die sprints blijven voor mij toch ook fascinerend. Wellicht komt het ook omdat ik graag in San Remo kom en dat ik dus de finish ook weet te liggen. Al met al beleef ik die koers dan dus ook anders, maar ik vind Milaan-San Remo altijd wel een boeiende koers. Een massaspurt in deze klassieker vind ik daarom ook veel interessanter als bijvoorbeeld een Gent-Wevelgem, waar je het ook vaak op een sprint ziet uitkomen.
-
Henk de Gier
- Berichten: 11216
- Lid geworden op: ma jan 30, 2006 8:07 pm
- Locatie: binnenkort Jakarta
- Contacteer:
Ok, ieder zijn voorkeur. Ik vind het wel een mooi moment in het seizoen omdat de grote koersen er dan weer aankomen maar de zwaarte van een koers vind ik belangrijker dan de omgeving. De Pogio is leuk maar er zou wat mij betreft wat meer van dat werk in moeten zitten.Peter schreef:Milaan-San Remo vind ik persoonlijk een prachtige klassieker, vanwege een aantal redenen. Dat hij niet kan tippen aan de zwaarte van een RvV of een andere 'grote klassieker' vind ik niet zo belangrijk eerlijk gezegd. Het is de eerste grote koers in een prachtig landschap. Lekker lang voor de buis zitten, waarbij het toch altijd maar weer de vraag is of er een groepje weet te ontsnappen op de Poggio. Het gebeurt bijna nooit dat een groep het weet vol te houden tot de streep, maar die sprints blijven voor mij toch ook fascinerend. Wellicht komt het ook omdat ik graag in San Remo kom en dat ik dus de finish ook weet te liggen. Al met al beleef ik die koers dan dus ook anders, maar ik vind Milaan-San Remo altijd wel een boeiende koers. Een massaspurt in deze klassieker vind ik daarom ook veel interessanter als bijvoorbeeld een Gent-Wevelgem, waar je het ook vaak op een sprint ziet uitkomen.
Maar dat het meespeelt dat je de omgeving kent snap ik wel. Zelf ben ik bekend met het parcour van de AGR omdat ik die heuvels regelmatig zelf heb beklommen en dat geeft absoluut een extra dimensie aan het kijken van zo'n koers. Afgelopen week werd ik op de keutenberg nog voorbij gereden door Bettini en zijn ploeg die daar aan het trainen was. Als je ziet hoeveel sneller zij daar omhoog rijden dwingt dat behoorlijk respect af. Het is overigens ook erg slecht voor de moraal..... ;)
-
Henk de Gier
- Berichten: 11216
- Lid geworden op: ma jan 30, 2006 8:07 pm
- Locatie: binnenkort Jakarta
- Contacteer:
NU.nlZeven Nederlanders in Giro
SERAING - De Ronde van Italië begint zaterdag met zeven Nederlanders in koers. Twee van hen vertegenwoordigen Rabobank, de Nederlandse ploeg die met een Colombiaanse kopman, Mauricio Ardila, in Seraing aan de start staat. Het gaat om Theo Eltink en debutant Marc de Maar.
Namens Quick-Step komen Addy Engels en Remmert Wielinga in actie. De andere Nederlanders in de Giro zijn Stef Clement (Bouygues), Koen de Kort (Liberty-Würth) en Bram Schmitz (T-Mobile).
Van de Nederlandse deelnemers hoeven we denk ik weinig te verwachten. Misschien dat Eltink wat kan laten zien in de bergen als hij zich niet helemaal leeg moet rijden voor Ardila. Hij kan heel behoorlijk klimmen, (nog?) niet genoeg voor de top maar wellicht kan hij een keer mee in een vroege ontsnapping.
Er staat de renners overigens wat te wachten:
Dit ziet er goed uit. Het zal niet zo zijn dat iemand als Pettachi even lachend 6 of 7 ritten komt winnen. Daarvoor moet er teveel worden geklommen. En dat is mooi want de plaats waar een grote ronde moet worden beslist is in de bergen. Met dit programma is de kans groot dat de strijd pas op het laatste moment zal worden beslist.
Mannen als Basso, Cunego, Simoni, Savoldelli en Di Luca zullen om de overwinning gaan strijden. Ullrich schijnt ook aan de start te komen maar dan alleen als voorbereiding voor de Tour de France. Hij is voorlopig in ieder geval hopeloos uit vorm. Misschien dat Rujano, Sastre, Ardila of Danielson nog voor een verrassing kan zorgen maar ik verwacht voornamelijk een strijd tussen de Italianen.
Basso gaat dit jaar proberen om zowel de Giro als de Tour te winnen en dat siert hem. Leuk om te zien dat hij zich niet het hele jaar op één ronde richt. Daarbij geef ik hem een goede kans van slagen. Bergop kan hij met de beste mee om hoog en hij zijn tijdrit is spectaculair vooruit gegaan.
Mijn eerste prognose voor het podium:
1. Basso
2. Cunego
3. Simoni
Code: Selecteer alles
Voorbeschouwing Giro 2006: Een loodzware Giro d'Italia
Nauwelijks etappes voor de sprinters, een ploegentijdrit en een ultrazware slotweek, zo kenmerkt de Giro d'Italia 2006 zich, die voor de tweede keer in de geschiedenis in België van start zal gaan. Met vijf aankomsten bergop en een groot aantal semi-bergetappes wordt van de favorieten veel gevraagd, zo bleek eind november tijdens de presentatie in het Mazda Palace in Milaan. Die werd overigens door 8 ProTour-teams geboycot in verband met de eerder in Parijs door de Tourdirectie geuite kritiek op het dopingbeleid van de wielerploegen in de ProTour. Een engel van het hooggebergte - de eretitel van de ons vorige maand ontvallen oud-winnaar Charly Gaul - zal de grote man van de komende Giro in ieder geval moeten zijn. De 89e editie start op 6 mei in de Luikse voorstad Seraing, kent twee rustdagen en eindigt drie weken later traditiegetrouw in Milaan.
Waar zijn de tijden gebleven dat klimmers de Ronde van Italië verfoeiden? Onder leiding van Vicenzo Torriani was de Giro steevast geënt op vedetten als Francesco Moser en Guiseppe Saronni. Zij waren vooral klassiekercoureurs van grote klasse die, geconfronteerd met het echte hooggebergte, al snel het onderspit moesten delven tegen veelzijdiger tijdgenoten als Bernard Hinault. Maar dankzij de barmhartig uitgetekende parcoursen van de oude baas konden zij toch de ronde van hun land op hun naam schrijven. Sinds het einde van hun carrière is het gedaan met de 'makkelijke' Giri. De Ronde van Italië ging op jacht naar internationale roem en deed dat met steeds meer en vooral steeds steilere bergen, daarbij gesteund door successen van nieuwe Italiaanse favorieten als Gianni Bugno, Marco Pantani, Ivan Gotti en Gilberto Simoni. In de recente geschiedenis was de finale van een Giro-rit steevast onvoorspelbaarder dan een Tour-etappe. Massasprints werden bijna om de dag bemoeilijkt door één of meer steile hellingen in de buurt van de aankomst, waardoor zowel de Petacchi's, de Simoni's of de Bettini's zich met de dagoverwinning gingen bezig houden. De Giro-leiding, inmiddels aangevoerd door Torriani's opvolger Carmine Castellano, vond een mooie balans tussen vlakke, geaccidenteerde en bergachtige ritten, waardoor de Italiaanse ronde een waar wielerfeest werd. Als er te weinig buitenlandse kanshebbers aan de start kwamen, lag dat zeker niet meer aan de organisatoren.
Vierdaags voorgerecht
Sinds vorig jaar staat Angelo Zomegnan aan het hoofd van de RCS-organisatie. De vroegere Gazzetta-journalist heeft voor de komende editie maximaal gebruik gemaakt van de mogelijkheden die het geografische profiel van Italië biedt. Nog meer bergen? Geen probleem, want in de gekartelde laars is een bergrit snel gevonden. Koppel daaraan een vierdaags voorgerecht in de Ardennen en de ratrace om de etappezeges is bij voorbaat een spel van uitzonderlijk getalenteerden. Tijdens de Giro 2006 zal het peloton op de meeste dagen kraken in haar voegen. In de eerste week is er slechts één echte sprintersetappe, daarna moeten de snelle mannen op een houtje bijten tot de 15e rit en dan hebben ze alleen nog de traditionele slotrit naar Milaan om hun blazoen op te poetsen. Met enige moeite zijn er nog een viertal kansen voor een Petacchi of een McEwen in topvorm te vinden, maar dan is het echt over. Wie in deze Giro 2006 de paarse puntentrui wint, zal lang meespelen om de eindzege. Zelfs het veroveren van één roze trui wordt al een moeilijke zaak voor de rappe mannen; in de 6,2 kilometer lange proloog in Seraing zit al een finishstrook aan 10 procent! Dan volgen 3 etappes door de Ardennen, waarvan de eerste de makkelijkste is, met de Cöte de Silenrieux op ruime afstand van de finish in Charleroi. De andere twee, naar Namen en Hotton, hebben al het karakter van een Waalse klassieker. Hoewel de geschiedenis leert dat er in Italië pas in het laatste koersuur gevlamd wordt, zullen er ook op de Citadel van Namen (sprint bergop) en de volgende dag via de Wanne en de Haute Levée naar het bij La Rocheen-Ardenne gelegen Hotton hoogstwaarschijnlijk geen velocisti om de eerste posities strijden. Na het Ardennenoffensief, dat goede kansen lijkt te bieden voor explosieve types als Bettini, Di Luca, Cunego en wie weet Rabo-aanwinst Maurizio Ardila, trekt de Giro-karavaan weer naar het thuisland om daar na een rustdag ten zuiden van Milaan een wederom uitzonderlijke etappe af te werken. Wie had namelijk durven hopen dat de eerste écht vlakke rit van de Giro 2006 een ploegentijdrit zou zijn? De 38 kilometer lange proef tussen Piacenza en Cremona is de eerste sinds 1989, toen Ariostea met de eer ging strijken. De tijdsverschillen zullen gezien de afstand meevallen, maar klimmertjes als José Rujano en Ivan Parra zullen met hun Selle Italia-ploeg in het nadeel zijn tegenover de powerhouses van Savoldelli (Discovery Channel), Basso (CSC) en Ullrich (T-Mobile). Wat Cunego (Lampre) en Simoni (Saunier Duval) met hun ploegmaats kunnen uitrichten valt nog te bezien, maar ook voor deze favorieten lijkt de ploegentijdrit een schadepost te worden. De sprinters kunnen de grote molen lekker warmdraaien in de ploegentijdrit, want een dag later moet het toch een keer raak zijn. Het parcours van de rit van Busseto naar Forli is in ieder geval zo vlak als een biljartlaken. Maar de volgende dag krijgen de renners al
weer een slotparcours voorgeschoteld met een heuvel die in de Marchegiaanse aankomstplaats Saltara 'il piccolo Mortirolo' - de kleine Mortirolo - wordt genoemd. En zo is er tijdens de lus die de Giro 2006 verder door het midden van Italië maakt iedere dag wel een pittige beklimming in de finale gepland, met als hoogtepunt de aankomst bergop bij Di Luca's woonplaats Pescara, tegen de flanken van de legendarische Abruzzen-reus Blockhaus - bekend van het duel Merckx-Fuente in 1972 - in rit acht. Helemaal tot boven gaan we niet, maar de eerste 10 kilometer tot de Passo Lanciano lijken zwaar genoeg met een gemiddeld stijgingspercentage van bijna 10 procent.
Ultrazware slotweek
De schier oneindige reeks geaccidenteerde etappes wordt voor de slotweek in de Alpen en Dolomieten enkel nog onderbroken door een tweede rust- en verplaatsingsdag en een 50 kilometer lange individuele tijdrit in het vlakke gebied rond Pisa. Na een stop aan de Ligurische kust - en een vermoedelijk zeer welkome passage van de voordeur van Petacchi in La Spezia - trekt de karavaan ter hoogte van het Franstalige Val d'Aosta de Alpen in, waar de Colle San Carlo (10,5 km à 9,8 %) bij La Thuile de dagwinst mag bepalen in de eerste van 6 bergritten in 8 dagen tijd! De volgende etappes worden er finales gereden op bergen als de Simplonpas, Monte Bondone (aankomst bergop), Plan de Corones (aankomst bergop), Marmolada, Pordoi, San Pellegrino (aankomst bergop), Gavia en Mortirolo en dit zijn alleen nog maar de beklimmingen in de sloturen van de koers! Tijdens een overgangsrit naar Gemona del Friuli mogen de renners ook nog de smalle Cuel di Forchia (maximaal 18%) testen op berijdbaarheid. De slotweek is een gewaagde cocktail van nieuwe en gereputeerde hellingen, waaronder dus de Bondone (17,5 km à 7,9 %), beroemd geworden als eindpunt van een infernale etappe in 1956, gewonnen door de betreurde Charly Gaul. Slim genoeg nemen de ritten in zwaarte toe, zodat spektakel tot op de laatste zaterdag van de Giro 2006 (met de Gavia en de Mortirolo!) gegarandeerd lijkt. Wie herinnert zich niet de exploten van Tonkov, Gotti en Pantani in eerdere edities van de etappe naar Aprica, halverwege de jaren 90? Tonkov en Gotti - tot tweemaal toe zelfs! - beslisten de Giro toen op de Mortirolo ten koste van machtsklimmers als Olano en Savoldelli. En Gauls held Pantani reed er Indurain ooit op minuten achterstand. Op de slotdag volgt er ook nog eens een korte klimtijdrit naar de uit de Ronde van Lombardije bekende Madonna del Ghisallo, voorafgaand aan het verwachte sprintersbal in Milaan. Het bestuur van de ProTour heeft de dubbele etappe al afgekeurd, maar de Ronde van Italië is inmiddels met haar zusterronden in Frankrijk en Spanje uit de ProTour gestapt en de organisatie heeft de duorit dus voorlopig gehandhaafd. De Ghisallo wordt volgens het gepresenteerde programma via de relatief makkelijke zuidkant beklommen, maar wij vinden het persoonlijk allemaal net iets teveel van het goede voor de renners, die op dat punt al 10 dagen onafgebroken hebben gekoerst en na een onmenselijk zware slotweek in een luttele 11 kilometer de einduitslag van de ronde mogen vaststellen.
Koninginnerit
Om toch enig onderscheid te maken in het klimgeweld dat de Giro 2006 biedt pikken we de zwaarste bergritten er nog even uit. De renners krijgen op het einde van de ronde 3 koninginneritten voorgeschoteld, allen in de Dolomieten: de 17e etappe van Termeno naar Plan de Corones (Kronplatz), de 19e van Pordenone naar de Passo San Pellegrino en de 20e en voorlaatste rit van Trento naar Aprica. Op weg naar het bij Brunico gelegen skistation Plan de Corones moet eerst de Passo de Pinei (1442 m) worden bedwongen, een 15 kilometer lange klim vanuit het Brennerdal, waarvan de eerste helft een gemiddeld stijgingspercentage van 10% heeft. Terug in het dal volgt de onregelmatige Passo delle Erbe (1987 m), vanuit Bressanone bijna 30 kilometer lang en met een te overbruggen hoogteverschil van 1100 meter in de eerste 16 kilometer. De finale zou zich wel eens kunnen gaan afspelen op de steile Passo di Furcia, net als in 2004 - toen Cunego er op de lange stukken van 11% zijn beslissende aanval plaatste - van de westkant beklommen, maar nu opgenomen als onderdeel van de slotklim. Op de top van de Furcia gaan de coureurs over een grindpad langs een skipiste nog eens 5 kilometer met 10% omhoog naar Plan de Corones (2273 m). Net als in 2005 met de Colle delle Finestre dus weer een onverharde klim en zo mogelijk nóg spectaculairder, met passages boven de 25%! Bij slecht weer zou de materiaalkeuze wel eens een belangrijke rol kunnen gaan spelen; tweevoudig eindwinnaar Gilberto Simoni zinspeelde na een trainingsrit op de klim al op een crossfiets. De coureurs kunnen dan een dag op adem komen in een rit met 3 cols, waarvan de laatste op 50 kilometer van de finish, om vervolgens terug te keren naar het imponerende Dolomietenmassief voor een mogelijk nog zwaardere etappe dan die naar Plan de Corones. Als voorgerecht wordt halverwege de 220 kilometer lange rit naar de Passo San Pellegrino de Forcella Staulanza (1773 m) geserveerd, komt de Passo Fedaia-Marmolada (2057 m) - waarop Erik Breukink en Johan van der Velde ooit uitblonken - weer eens voor de wielen, om meteen daarna de Passo Pordoi (2239 m) van de westzijde te beklimmen. Na een lange afdaling wacht als klapper de San Pellegrino (1918 m), waarop in drieën halve kilometer 400 hoogtemeters moeten worden overbrugd. En dat kort voor de streep! De slotklim van de dag staat onder Italiaanse toerfietsers bekend als één van de zwaarste van de Dolomieten. Twee dagen scheiden ons dan nog van Milaan en de klassieker - 'il tappone', zoals de Italianen het zo mooi noemen - moet dan nog volgen. Op de laatste zaterdag van de Giro beklimmen we de Tonale, de Gavia - met 2618 meter het dak van de ronde - en de Mortirolo. Die laatste berg wordt voor het eerst sinds de dag dat Marco Pantani uit koers genomen werd (1999) weer eens beslissend. Spektakel gegarandeerd, want de top van de Mortirolo ligt op pakweg 30 kilometer voor de aankomst in Aprica (1184 m). En voordat de renners die wintersportplaats bereiken moeten nog eens 500 hoogtemeters worden overbrugd. Tourfavorieten als Ivan Basso en Jan Ullrich hebben inmiddels hun twijfels ten opzichte van dit klimgekke Giro parcours overwonnen. Zij zullen naar verwachting in Seraing aan de start staan voor een Giro die nu al in de boeken mag als slopend. Naast het grote aantal bergetappes moet er immers ook bijna 110 kilometer tegen het uur gereden worden. Voor de slaven van de Italiaanse weg wordt de komende meimaand ongetwijfeld een crime. Maar de televisiekijker kan hem alvast met rood in de agenda aankruisen.
Bron: Wielervaria
Mannen als Basso, Cunego, Simoni, Savoldelli en Di Luca zullen om de overwinning gaan strijden. Ullrich schijnt ook aan de start te komen maar dan alleen als voorbereiding voor de Tour de France. Hij is voorlopig in ieder geval hopeloos uit vorm. Misschien dat Rujano, Sastre, Ardila of Danielson nog voor een verrassing kan zorgen maar ik verwacht voornamelijk een strijd tussen de Italianen.
Basso gaat dit jaar proberen om zowel de Giro als de Tour te winnen en dat siert hem. Leuk om te zien dat hij zich niet het hele jaar op één ronde richt. Daarbij geef ik hem een goede kans van slagen. Bergop kan hij met de beste mee om hoog en hij zijn tijdrit is spectaculair vooruit gegaan.
Mijn eerste prognose voor het podium:
1. Basso
2. Cunego
3. Simoni
-
Henk de Gier
- Berichten: 11216
- Lid geworden op: ma jan 30, 2006 8:07 pm
- Locatie: binnenkort Jakarta
- Contacteer:
-
Jack de Gier
- Berichten: 58
- Lid geworden op: do mei 04, 2006 7:13 pm