Ex-trainer Francesco Farioli

[Marillion]

Leuk om te lezen. En inderdaad, wie had gedacht dat er ooit eens een Ajax trainer op dat podium terecht zou komen? Wel een beetje vervelend voor de andere sprekers op zo'n avond want veel mensen kwam denk ik toch vooral om de Ajax trainer te zien. Zoals in de laatste regels van het artikel ook te lezen is.

Van een beetje filosofie is denk ik nog nooit iemand slechter geworden. Dus het spreekt mij op zichzelf wel aan dat we eens een trainer met een wat andere achtergrond hebben.

[Cruijff]

Leuk om te lezen. En inderdaad, wie had gedacht dat er ooit eens een Ajax trainer op dat podium terecht zou komen? Wel een beetje vervelend voor de andere sprekers op zo'n avond want veel mensen kwam denk ik toch vooral om de Ajax trainer te zien. Zoals in de laatste regels van het artikel ook te lezen is.

Van een beetje filosofie is denk ik nog nooit iemand slechter geworden. Dus het spreekt mij op zichzelf wel aan dat we eens een trainer met een wat andere achtergrond hebben.

En een trainer die tijdens dit optreden op een subtiele manier nog even een sneer aan zowel de La Gazzetta dello Sport als aan De Telegraaf uitdeelt.
Met name dat laatste zal AR (en nog wel een aantal andere forumleden) toch wel tevreden moeten stellen.

[zeux]

Hij slaagde zelfs met 105 van de 110 haalbare punten, waarmee hij een van de hoogst mogelijke cijfers behaalde. Zijn afstudeerscriptie droeg de naam: De filosofie van het spel. De esthetiek van het voetbal en de rol van de doelman.

Heeft iemand die scriptie ooit gelezen?

Wel een beetje jammer dat de Filosoof Johan Cruijff niet nog even ter tafel kwam en of Farioli die ook in zijn bespiegelingen heeft meegenomen.

[Yopii]

. ‘Union Sint-Gillis?’, vraagt Van Kempen. ‘Juist’, neemt Farioli weer over. ‘We stonden honderd minuten met tien man. Zit daar geen schoonheid in? Ik heb niet eerder zo’n sterke connectie met het stadion gevoeld. We hadden iets van 27 procent balbezit. Ik heb graag de bal, maar die redding van Taylor op de lijn, de sprint van Jorrel Hato; er waren zoveel momenten waar de schoonheid juist in de opoffering zat.’

Tja...

Dat was vast mooi voor de supporters, maar voetbal gaat niet alleen daarom. Neem het WK: ik kijk het hele toernooi, niet alleen Oranje. En eerlijk, Oranje doet me niet zoveel. Ik wil gewoon mooie wedstrijden zien. Mooie wedstrijden krijg je door kunde, niet door opoffering en destructie. Neem Yamal gisteravond, zo iemand betovert de liefhebbers.

Ajax stond altijd voor mooi voetbal. Dat is het mooiste en het moeilijkste wat er is. Lukt het niet op topniveau, dan op Nederlands niveau.


Ik verkeer dus in heftige tweestrijd: ik vind de filosofie van Farioli niets; tegelijkertijd vrees ik dat Kroes met Heitinga of Keizer komt aanzetten als FF vertrekt. FF is tenminste op zijn manier nog een vakman, Kroes daarentegen maakt een belabberde indruk.

[Marillion]

Nee, niet gelezen. Is 'ie ergens te vinden? Zou wel interessant zijn.

[raymon]

. ‘Union Sint-Gillis?’, vraagt Van Kempen. ‘Juist’, neemt Farioli weer over. ‘We stonden honderd minuten met tien man. Zit daar geen schoonheid in? Ik heb niet eerder zo’n sterke connectie met het stadion gevoeld. We hadden iets van 27 procent balbezit. Ik heb graag de bal, maar die redding van Taylor op de lijn, de sprint van Jorrel Hato; er waren zoveel momenten waar de schoonheid juist in de opoffering zat.’

Tja...

Dat was vast mooi voor de supporters, maar voetbal gaat niet alleen daarom. Neem het WK: ik kijk het hele toernooi, niet alleen Oranje. En eerlijk, Oranje doet me niet zoveel. Ik wil gewoon mooie wedstrijden zien. Mooie wedstrijden krijg je door kunde, niet door opoffering en destructie. Neem Yamal gisteravond, zo iemand betovert de liefhebbers.

Ajax stond altijd voor mooi voetbal. Dat is het mooiste en het moeilijkste wat er is. Lukt het niet op topniveau, dan op Nederlands niveau.


Ik verkeer dus in heftige tweestrijd: ik vind de filosofie van Farioli niets; tegelijkertijd vrees ik dat Kroes met Heitinga of Keizer komt aanzetten als FF vertrekt. FF is tenminste op zijn manier nog een vakman, Kroes daarentegen maakt een belabberde indruk.

Waar zegt Farioli dat hij graag 27% balbezit iedere wedstrijd heeft? Hij heeft het erover dat in die situatie, waar Ajax het heel lastig had en met 10 man kwam te staan voor een bijna onmogelijke opgave stond en dat door team spirit, support van de supporters en een dosis geluk dat voor elkaar kreeg. En daar kan hij de schoonheid van inzien. Om dan die wedstrijd als leidraad te nemen voor je 'tweestrijd' terwijl die wedstrijd op niets lijkt op alle andere wedstrijden vind ik nogal raar.

[Marillion]

Het was vooral ook mooi omdat Ajax de afgelopen jaren steevast totaal in elkaar stortte bij een beetje tegenwind. Nu stond er een vechtmachine klaar om het resultaat er toch nog uit te slepen.

Dat je daarvan kunt genieten wil niet zeggen dat je vooral gaat inzetten op betonvoetbal of zo. Maar wedstrijdmentaliteit en een sterke conditie zijn wel gewoon bouwstenen die in orde moeten zijn als je iets wil bereiken in het moderne voetbal.

[Marillion]

Ik heb een samenvatting gevonden:

De esthetiek van het spel en de rol van de doelman

door: Francesco Farioli - vertaling Wesley Victor Mak

In het dagelijks taalgebruik hoor je regelmatig woorden en gezegdes die uit de sportwereld komen. Op tv en in kranten wordt gebruik gemaakt van uitdrukkingen als 'iemand buitenspel zetten', 'de bal terugkaatsen' of 'er met gestrekt been ingaan' om situaties in de maatschappij of in de politiek te omschrijven. Waarom? En wat heeft dat voor gevolgen? Dat zijn slechts een paar van de vragen waarop ik hier probeer antwoord te geven, te beginnen bij dit terminologische debat, waarbij we steeds terugkeren tot de oorsprong en het mysterie rondom de wereld van het spel.

We gaan op zoek naar antwoorden en oplossingen op esthetisch gebied, om te begrijpen wat de rol van voetbal is in ons dagelijks reilen en zeilen. De Franse filosoof Jean-Paul Sartre geloofde dat 'het voetbal een metafoor van het leven is'. Een interessante quote, die professor Sergio Givone niet onberoerd liet. Hij werkte een nieuwe gedachte uit, een aanpassing en uitwerking van die originele uitspraak: 'Het leven is een metafoor van het voetbal'. Een omkering van het perspectief dat - aan de ene kant - teruggrijpt op het gedachtegoed van Johan Huizinga over de serieusheid van het spel en - aan de andere kant - weerspiegeld wordt in de gebeurtenissen die wij in ons dagelijks leven tegenkomen en na doen denken over de vluchtigheid die wij ons bestaan toekennen. Spelen we zoals we leven, of leven we zoals we spelen? Is het ene altijd het gevolg van het andere? Zijn het tegenstellingen, of kunnen ze samen bestaan? Het is hoog tijd om ons een weg te banen door de klassieke literaire werken uit het verleden en recente psychologische studies en die te combineren met eigen ervaringen en emoties op het voetbal- en/of trainingsveld om erachter te komen wat voetbal en het leven met elkaar verbindt.

Pais paizon
Een band die veel nauwer is dan men misschien denkt. Een band die te vinden is in het spelelement: het spelletje voetbal en het spel van het leven. Maar wat is dat spel dan? Laten we beginnen met het eeuwenoude beeld van een spelend kind. 'Kind dat speelt' is in de filosofie terug te vinden in de uitdrukking pais paizon, waarbij het denken aan een kind automatisch het beeld van spelen teweegbrengt. Maar in deze tastbare band bevindt zich ook één van de grootste misverstanden uit de filosofie, die jarenlang een bepaalde filosofische connotatie meegaf aan het woord ‘spelen’. In het verleden werd in pais paizon spelen daardoor vanzelfsprekend gekoppeld aan iets infantiels, waardoor door de jaren heen talloze oppervlakkige uitspraken en gedachten zijn gevormd. Maar door de etymologie van het woord ‘spel’, zoals het voorheen werd gekoppeld aan iets kinderlijks, te analyseren kwamen filosofen Johan Huizinga, Eugen Fink en Friedrich Schiller tot een pedagogische herwaardering van ‘het spel’. Een nieuwe beschrijving waarbij het spel wordt opgewaardeerd tot een serieuze bezigheid, waarin tegenstellingen als vrijheid en regels, toewijding en nonchalance en werkelijkheid en valsheid elkaar tegenkomen in de schoonheid van de gedragingen en acties van haar beoefenaars, zonder dat het de diepe esthetische kwaliteiten van het spel schaadt.

Het spel groeit uit tot een moment van synthese tussen, en overwinning op, alle tegenstellingen die het spel zoals hierboven genoemd karakteriseert. Gezien de uitgestrektheid van de werelden waar sport deel van uitmaakt, zijn wij gedoken in iets waar we persoonlijk ervaring mee hebben en die we het beste kennen: de wereld van het voetbal. Gebaseerd op de notie dat het leven representatief is, en de sport dientengevolge dus ook, is de schouwburg van het leven het voetbalstadion. Zoals in het Shakespeariaanse theater uit de 16e en 17e eeuw maken ook in de hedendaagse stadions acteurs en toeschouwers deel uit van een schouwspel, dat, op haar beurt, ook een wedstrijd in een wedstrijd is. In dat theater kunnen de schoonheid van Hegel en die van Kant samen bestaan: de eerste door het veld en de mogelijkheid dat te kunnen benutten, de tweede door de fysieke acties die de natuurwetten soms tarten. In het theater dat een stadion heet, vinden het ideaalbeeld en het onderbewuste elkaar in harmonie en balans. De acties en bewegingen, die voortkomen en bestaan omwille van een exact moment in de tijd, voeden de bewondering van de ogen die ze aanschouwen en bewaren tegelijkertijd het mysterie van het spel. Kortom, de meest pure essentie.

Vergiftigers systeem
Een redding van Gianluigi Buffon en een doelpunt van Lionel Messi representeren een groter geheel. Maar ook in deze wereld is er altijd een spelbederver. Een spelbederver is een figuur of een groep individuen die het bestaan van het spel ondermijnen. Ze halen het spel onderuit en onthullen de kwetsbaarheid en het mysterie ervan. Sport, en voetbal in het bijzonder, hebben in de afgelopen decennia te maken gehad met veel aanvallen van 'vergiftigers' die het systeem en haar fundamenten hebben proberen te raken, en in de ernstigste gevallen, hebben doen afbrokkelen, leidend tot de ondergang. Dezelfde aanvallen die onze geschreven en gesproken taal heeft moeten doorgaan door het misbruik ervan op social media en op tv.

Uit die aanvallen en schandalen zijn we grotendeels heelhuids gekomen door de schoonheid van de acties van haar hoofdrolspelers. Een redding, een dribbel, een fantastische pass of iets simpelers als een doelpunt. Professor Sergio Givone zegt daarover dat 'het voetbal ophoudt een spel te zijn wanneer er achter de schermen misbruik van wordt gemaakt, er gebruik van wordt gemaakt voor andere doeleinden, wordt gecontroleerd, gemanipuleerd en valsgespeeld. Een gestuurd spel is geen spel meer.' Franco Toscani ondersteunde dat op correcte wijze: 'We bevinden ons, of riskeren ons te gaan begeven, in de absurde en verschrikkelijke situatie waarin er geen alternatief meer mogelijk lijkt te zijn voor gecorrumpeerd en gecontroleerd spel, en we daardoor zulke sporten moeten accepteren als enige optie.' De eindeloze verslaving aan valsspelen, het gebrek aan moraliteit en het door een groeiend publiek accepteren daarvan, zorgt ervoor dat we op de rand van de afgrond staan. Wellicht moeten we allemaal opnieuw uitvinden hoe mooi het is om, individueel of in groep, op avontuur te gaan. Om de eerlijkheid en passie achter het spel te hervinden, de schoonheid en de puurheid ervan opnieuw te ervaren.

Dit is exact waarom wij allemaal zijn betrokken in de schandalen binnen het voetbal en wij daar als mensen allemaal slechter uitkomen: wat op het spel staat is niet alleen de sport, maar ook de manier waarop we bestaan en leven. Het overleven van moraliteit en ethiek staat op het spel. Deze gebeurtenissen hebben niet alleen invloed op het voetbal, maar op ons volledig bestaan en samenleven met elkaar.

Het voetbal opnieuw overdenken betekent, onder meer, de relatie tussen spel en bestaan opnieuw overdenken, waarbij we het voetbal een belangrijke rol toedichten, maar ons gehele bestaan niet terugbrengen tot een simpel spel. Tussen spel en ons bestaan is geen identificatie, maar eerder sprake van osmose, verstrengeling, chiasme. Om op een bepaalde manier te spelen, moet er op een bepaalde manier geleefd worden en naar het leven worden gekeken. Om je leven te leiden moet er gespeeld worden en het spelletje begrepen worden. Als iemand het voetbal tot middelpunt van de wereld maakt, om te pogen daarmee alle tragedie in de wereld en al onze menselijke tegenstellingen en verschillen te doen verdwijnen, begaat een grove fout door het voetbal taken en plichten toe te kennen die het niet in haar bezit heeft. Geen enkele sport en geen enkel spel kan de zwaarte van het onvermijdelijke einde van ons bestaan wegnemen. Ook zij die uit moralistisch of ideologisch oogpunt het plezier van sport uit de weg gaan en zich enkel op de menselijke tragedies om zich heen focussen, ontnemen zichzelf de luchtige en experimentele kwaliteiten die spel met zich meebrengt, iets wat hen zal beperken in hun eigen leven en in hun relaties met anderen.

De 'droom' is een voetballerij zonder de idioterie, de vooroordelen, de vervuiling en de corruptie die ermee gepaard gaan en de essentie van het spel verstikken. De droom is voetbal in harmonie met andere activiteiten, manieren en onderdelen van ons bestaan, waarbij wordt teruggegrepen op de oorsprong van de sport: een spel van avontuur en plezier, ooit gespeeld op veldjes in steden, dorpen en velden door kinderen die niet om een bepaalde tijd thuis hoefden te zijn. Borges had gelijk toen hij stelde dat 'Elke keer dat een kind op straat tegen een bal trapt, de geschiedenis van het voetbal wordt herboren'.

Hoe dan ook, om het voetbal en haar idealen te redden, hebben we ook en vooral mensen nodig die het systeem van binnenuit bevechten en nieuwe waardes en moraliteit creëren waar ze zich toe verhouden.

Schoonheid zal de wereld redden' - Fedor Dostoijevski

Uit de as van die feniks zijn de grote meesters van onze tijd herboren: de Ancelotti’s, de Guardiola’s, de Mourinho’s en de Conte’s. Trainers, maar ook filosofen, liefhebbers van esthetiek en idealisten van een nieuw soort voetbal, ook al doen zij dat met af en toe volledig tegengestelde tactieken en principes. Verschillende manieren om het voetbal te benaderen, maar met één overeenkomstig doel: het focussen op het doen van het juiste voor hun team. Maar wat betekent het om deel uit te maken van een team?

Samenleven in een team betekent op de eerste plaats het accepteren van een set regels. Regels die, zoals eerder gezegd, aan de ene kant vrijheid kunnen beperken, maar aan de andere kant het voortbestaan van een individu binnen een groep – en daarmee de groep zelf – garanderen.

De echte vrijheid zit in de keuze om jezelf te beperken. Een concept dat erg lijkt op dat van Thomas Hobbes in zijn Leviathan, waarin hij illustreert hoe een Staat ontstaat. Op zo’n moment zie je hoe een voetbalstadion een microkosmos van representatie wordt, een podium waarop en waarvan je continu prikkels ontvangt. Voetbal creëert een moment en, als we Heidegger moeten volgen, heeft de filosofie de taak om uit dat moment de lessen te leren en die lessen vervolgens toe te passen op die specifieke momenten. Als we dit moeten terugbrengen tot één concept, uit alle mogelijke opties, is de belangrijkste die van de vrije keuze.

'Ik speel en ik blijf spelen omdat dat de keuze is die ik heb gemaakt. Ook al is het niet jouw ideale leven kun je er altijd voor kiezen. Hoe jouw leven er ook uitziet, als je ervoor kiest, verandert dat alles.' - Andre Agassi

Van alle mogelijke keuzes binnen de context van een team is de rol die de mogelijkheid tot kiezen het best belichaamt die van de doelman. In een keeper zitten de drie levensmodellen zoals Kierkegaard die voorstelde. Het grootste geluk van een doelman is het op het exact juiste moment keren van de bal, een keuze, een momentopname, een rush die zij hun hele leven nastreven. En in het nastreven daarvan groeit een bewustzijn dat de juiste keuze elke dag, elke trainingsessie gemaakt kan worden, ook na de pijn van een fout of een nederlaag. Op zoek naar het maken van de juiste keuze stijgt de doelman boven zichzelf uit op de weg van zelfvertrouwen. Het werk op het veld, benodigd om een betere keeper te worden, blijkt een weg die erg lijkt op die die nodig is om een beter mens te worden. Een doelman die terugkeert op het veld na een teleurstelling, is niet anders dan een mens dat zich focust op en de strijd aangaat met zijn grootste angst en de verantwoordelijkheid neemt terug te vechten tegen de obstakels van het leven.

'De levens die, ondanks alle kwetsbaarheid, hun problemen tegemoetgaan, hebben zin. Het leidt nergens toe om een leven te leiden waarin je problemen negeert en leeft in valse veiligheid' - Sergio Givone – Metafisica della Pesta

Om die verantwoordelijkheid op je te nemen en te begrijpen wat de uitdaging is die je moet aangaan, is het absoluut cruciaal om de terminologie te kennen, datzelfde taalgebruik waar dit verhaal mee begon. Taalgebruik is dat wat onderscheidt, definieert, benoemt en aantrekt wat er om ons heen bestaat. Taal staat ons toe om wat wij meemaken in het leven, hoe moeilijk of makkelijk ook, te (h)erkennen, beleven en ervaren. Benamingen zijn een dierbaar bezit: we geven namen aan dingen, zodat we ze kunnen onderscheiden van andere dingen. Zonder naam, zonder herkenning, weten we niet wat iets is. Als we iets niet (willen) benoemen, kunnen we het niet accepteren of er de strijd mee aangaan. Benoemen is, in zekere zin niets anders dan kiezen. Kiezen is dan weer een kwestie van smaak, en smaak is schoonheid. Hier komen ‘benoemen’ en ‘spelen’ elkaar tegen, in het speelveld van de esthetiek, in de diepe betekenis van schoonheid.

Kan de schoonheid van ons spel de wereld redden? Een grote, wellicht utopische, uitdaging zonder materie, maar rijk aan inhoud. Filosofie en psychologie zijn vakgebieden die zich niet laten meten. Ze dragen suggesties aan, die, in de meest positieve gevallen leiden tot het ontstaan en geboren worden van ideeën. Ideeën die, op hun beurt, andere ideeën aansturen en in beweging brengen.

Filosofie, bestaande uit de Griekse woorden voor liefde (φιλέω) en wijsheid (σοφία), en dus letterlijk 'liefde voor de wijsheid' is een vakgebied waarin vragen worden gesteld en wordt nagedacht over het bestaan en de mens, waarin wordt onderzocht wat de reden is achter ons menselijk bestaan, waarin wordt geprobeerd onze natuur te definiëren en waarin de mogelijkheden en limieten van onze kennis worden geanalyseerd.

We kunnen stellen dat filosofie de moeder van alle wetenschap is en het daarom onze taak is om met toewijding, aandacht en verantwoordelijkheid in dit onderzoek op zoek te gaan naar oplossingen, die vaak niet anders zullen zijn dan het stellen van nieuwe vragen. Alleen de logica ondersteunt en leidt (althans, in eerste instantie) onze conclusies, geformuleerd op basis van een concept-syllogisme op basis van Kant en Socrates. Kant stelde dat 'schoonheid het symbool is van de zedelijkheid'. Socrates dat 'wie het goede kent, ook het goede zal doen'.

Om die reden, om de chaos in bedwang te houden, lijkt het noodzaak om schoonheid opnieuw terug te brengen in ons bestaan. Het staat toe dat de actie van een individu en de schoonheid die dat teweegbrengt een moment van inspiratie en uiteindelijk zelfs verlossing vormen, met als hoofddoel het bevatten en herkennen van schoonheid om er iets goeds mee te doen.

Het voetbalveld is daarom één van de beste plekken waarop, aan de ene kant, het accepteren van regels en verantwoordelijkheden en, aan de andere kant, het bedenken en uitoefenen van schoonheid door middel van mooi spel kan worden geïmplementeerd. Het leren maken van een keuze en de beoefening hiervan is iets wat ons daarbuiten, in het echte leven, helpt bij het onderscheiden van het mooie en goede van het slechte en, misschien nog wel schadelijker, van het banale.

Bron: sportknownhowxl.nl

En voor de liefhebber hier het hele document, uiteraard wel in het Italiaans.

[Yopii]

Eerlijk gezegd doet het me niets. Erg pretentieus allemaal.

[999]

+1 .. Wat mot je er mee ..

[Historicus]

Sorry, hoor, maar dit is gewoon gelul van F.F. Maar het slaat blijkbaar aan bij beleidsmakers.

[Marillion]

Het is een (samenvatting van) een scriptie uit de tijd van zijn studie filosofie. Misschien moet je het zelf even in het juiste perspectief plaatsen?

[Thijs]

Hahaha, hij studeert af met één van de hoogst mogelijke cijfers aan de universiteit van Florence maar de erkende filosofen Yopi, 999 en Historicus vinden dit maar gelul.

Wist niet dat ik op de Telegraaf-commentspagina was aanbeland.

[Cluijffert]

Hahaha, hij studeert af met één van de hoogst mogelijke cijfers aan de universiteit van Florence maar de erkende filosofen Yopi, 999 en Historicus vinden dit maar gelul.

Wist niet dat ik op de Telegraaf-commentspagina was aanbeland.

+1

Maar goed, dit zijn wel de usual suspects. Dus de verwachtingen t.a.v. deze heren liggen sowieso al best laag.

[wimpey]

Hahaha, hij studeert af met één van de hoogst mogelijke cijfers aan de universiteit van Florence maar de erkende filosofen Yopi, 999 en Historicus vinden dit maar gelul.

Wist niet dat ik op de Telegraaf-commentspagina was aanbeland.

Farioli kan het voor sommigen gewoon niet goed doen.

[999]

Het wachten is nu op

De esthetiek van het spel en de rol van de linksback

Hij had wel direct door dat ie niet verder zou komen dan als keepertjes trainert .. .Wat mot je er mee .. lol ..

En ach, van sommige mensen hier op dit forum mag je pas kritiek op iets of iemand hebben als zij er kritiek op hebben ..

[peter]

Eerlijk gezegd doet het me niets. Erg pretentieus allemaal.

Het is een Italiaan he. Noem het pretentieus, maar ik denk eerder dat je het romantisch kan noemen. De voorliefde voor calcio en ciclismo doet daar echt andere dingen met de mens dan hier. Daar zijn we gewoon te nuchter voor. Dat vind ik bijvoorbeeld ook zo lollig van een podcast van Sijtsema over de casus Bartali, waarin hij samen met wat collega's en hij als nuchtere Friese onderzoeker gaat spitten in het verzetsverleden van Bartali.

[Marillion]

Eerlijk gezegd doet het me niets. Erg pretentieus allemaal.

Het is een Italiaan he. Noem het pretentieus, maar ik denk eerder dat je het romantisch kan noemen. De voorliefde voor calcio en ciclismo doet daar echt andere dingen met de mens dan hier. Daar zijn we gewoon te nuchter voor. Dat vind ik bijvoorbeeld ook zo lollig van een podcast van Sijtsema over de casus Bartali, waarin hij samen met wat collega's en hij als nuchtere Friese onderzoeker gaat spitten in het verzetsverleden van Bartali.

Ja, prachtig. Mooie tip voor de romantici onder de sportliefhebbers.

[Yopii]

Eerlijk gezegd doet het me niets. Erg pretentieus allemaal.

Het is een Italiaan he. Noem het pretentieus, maar ik denk eerder dat je het romantisch kan noemen. De voorliefde voor calcio en ciclismo doet daar echt andere dingen met de mens dan hier. Daar zijn we gewoon te nuchter voor. Dat vind ik bijvoorbeeld ook zo lollig van een podcast van Sijtsema over de casus Bartali, waarin hij samen met wat collega's en hij als nuchtere Friese onderzoeker gaat spitten in het verzetsverleden van Bartali.

Tja, ik zie liever aanvallend voetbal.

Je kunt er uren over praten, maar voetbal wordt niet gemaakt in de bibliotheek.

Maar wie weet is mijn nuchterheid heel Hollands, zou kunnen.

Hebben jullie trouwens meegekregen wat Farioli heeft gezegd over een eventueel vertrek? Hij heeft 'zijn wensen en verlangens' of zoiets. Hij zei niet dat hij bij Ajax wilde blijven. Denk dat we komend seizoen een andere filosoof nodig hebben.

[zeux]

Eerlijk gezegd doet het me niets. Erg pretentieus allemaal.

Het is een Italiaan he. Noem het pretentieus, maar ik denk eerder dat je het romantisch kan noemen. De voorliefde voor calcio en ciclismo doet daar echt andere dingen met de mens dan hier. Daar zijn we gewoon te nuchter voor. Dat vind ik bijvoorbeeld ook zo lollig van een podcast van Sijtsema over de casus Bartali, waarin hij samen met wat collega's en hij als nuchtere Friese onderzoeker gaat spitten in het verzetsverleden van Bartali.

Tja, ik zie liever aanvallend voetbal.

Je kunt er uren over praten, maar voetbal wordt niet gemaakt in de bibliotheek.

Maar wie weet is mijn nuchterheid heel Hollands, zou kunnen.

Als je 'Hollandse nuchterheid' zou spreken, zou je heel veel respect voor Farioli hebben dat hij met deze gemankeerde selectie nu in deze positie zit (op einde competitie reële kans op titel).

Juist je weerzin is vanuit die 'nuchterheid' totaal onverklaarbaar. En lijkt dus meer te maken te hebben met een extreme hang naar een geromantiseerd verleden, dat als bron voor negativisme comfortabel is, omdat je weet dat het vrijwel ondenkbaar is bij een small market team als Ajax dat die dominantie ooit nog terugkomt.

[Historicus]

GoogleTranslate biedt deze vertaling van het artikel van Farioli:

Een ‘kick’ voor wedergeboorte: de esthetiek van het spel en de rol van de keeper

Inleiding

In het dagelijks taalgebruik horen we heel vaak taalvormen die verwijzen naar, of gebaseerd zijn op, terminologie die gewoonlijk wordt gebruikt in de sportwereld. Op televisie en in de kranten wordt volgeschreven met uitspraken als “een kleedkamer maken”, “het veld opgaan”, “een belangrijke wedstrijd spelen” om politieke of alledaagse situaties te beschrijven. Als? Waarom? En met welke gevolgen? Dit zijn slechts enkele van de vragen die we zullen proberen te beantwoorden, beginnend bij dit terminologische debat, waarbij we voortdurend verwijzen naar de oorsprong en het mysterie rondom de wereld van gaming.
We gaan op zoek naar antwoorden en oplossingen op het gebied van esthetiek, om te begrijpen welke rol het Spel speelt in het worden en leven van iedereen in het dagelijks leven. De Franse filosoof Jean Paul Sartre beweerde dat ‘voetbal een metafoor voor het leven is’. Een suggestieve zin die professor Sergio Givone niet onverschillig liet. Hij verwerkte, herwerkte en vervormde de oorspronkelijke zin in zekere zin, door te stellen dat "het leven een metafoor is voor voetbal". Een omkering van perspectief die enerzijds aansluit bij Huizinga's gedachtegoed over de ernst van het spel en die anderzijds in alledaagse gebeurtenissen gebeurtenissen vindt die ons doen nadenken over de vluchtige waarde die aan het leven wordt toegekend. Wij spelen zoals we leven of leven we terwijl we spelen? Is het een altijd een gevolg van het ander? Zijn dit tegengestelde perspectieven of kunnen ze juist naast elkaar bestaan? Door het pad van de grote klassiekers uit de literatuur te bewandelen, gebruik te maken van recente psychologische studies, en de empirische ervaring van het speelveld en, niet in de laatste plaats, de emotionele (en emotionele) ervaring van de sensatie van het spel in onze reis te betrekken, is het tijd om ons te verdiepen in de vraag, om de synolon te vatten die voetbal en het leven verbindt. Een band die veel sterker is dan je zou denken. Een band die leeft in het spel: het voetbalspel en het levenspel. Wat is het spel dan? Laten we beginnen met het oerbeeld van het spelende kind. ‘Kinderspel’ klinkt als pàis pàizon, wat meteen de gemeenschappelijke wortel van de term ‘kind’ en de speelse activiteit onthult. Maar in deze viscerale band schuilt ook een van de grootste misverstanden in de filosofie, die de beschouwing die aan het filosofische veld wordt toegeschreven nog lange tijd zal tekenen. In het verleden werd de uitdrukking pàis pàizon vaak gebruikt om het spel af te schilderen als een uitsluitend kinderlijke activiteit, waarover in een oppervlakkige en marginale discussie over het bestaan en speculatie de meest voor de hand liggende dingen zijn gezegd. Hier komt het binnen, met kracht en teleurstelling

punt uit, de weerspiegeling van Huizinga. Door de etymologie van de term spel te analyseren, die zoals eerder vermeld gewoonlijk aan een kinderlijke activiteit wordt gekoppeld, komen Huizinga, Fink en eerder ook Schiller tot een pedagogische herwaardering van het spel. Ze verheffen het spel en beschrijven het als een volkomen serieuze activiteit, waarin de schijnbare dualismen tussen vrijheid en regels, ernst en lichtheid, realiteit en fictie worden overwonnen, zonder de diep esthetische kwaliteit van het spel te verliezen, die tot uiting komt in de schoonheid van de gebaren van de deelnemers. Het spel blijkt een ingesloten derde (transversale derde) te zijn ten opzichte van de grote dichotomieën die het kenmerken, en kan daarom begrepen worden als een moment van synthese, van overwinning, van elk antithetisch moment dat het spel lijkt te kenmerken. Gezien de enorme omvang van de werelden die het woord spel omvat, dook ik, om mijn stelling empirisch bevestigd te krijgen, in de wereld van voetbal. Voetbal is immers de wereld die ik het beste ken. Als we bedenken dat het leven een voorstelling is, en dat toneelspelen dat ook is, is het podium waarop het theater van het leven zich afspeelt het stadion. Net als in het Shakespeare-theater van de 17e eeuw is het stadion tegenwoordig niets meer dan een plek waar acteurs en toeschouwers integraal deel uitmaken van dezelfde voorstelling, die op haar beurt een wedstrijd binnen de wedstrijd is. In dat theater bestaan Hegeliaanse schoonheid en Kantiaanse schoonheid naast elkaar: de eerste wordt geïdealiseerd door het speelveld, dat mooi wordt wanneer
tot uitvoerbaar en de tweede gesublimeerd door de schoonheid van gebaren die de wetten van de natuur tarten. In het theater van het stadion vinden ideale schoonheid en het sublieme hun harmonie en evenwicht. Met deze gebaren, die hun bestaansrecht vinden in de precisie van de timing, wordt de verwondering van de toeschouwer gevoed en tegelijkertijd wordt het mysterie van het spel in stand gehouden. Dus de puurste essentie ervan. Een redding van Buffon en een doelpunt van Messi vormen de laatste details van een veel langer en complexer proces. In het spel vinden we echter vaak de figuur van de spelbreker. De onruststoker is een individu (of een groep individuen) die het bestaan van het spel zelf ondermijnt, door zich terug te trekken uit het spel. Door zich terug te trekken, onthult hij de kwetsbaarheid en het mysterie ervan. De sport en met name de voetbalwereld hebben in de loop der jaren te lijden gehad onder talrijke aanvallen van 'gifmengers' en 'pestzaaiers' die het systeem en de fundamenten ervan hebben ondermijnd en het zo hebben doen wankelen dat het in de meest ernstige gevallen zelfs kon instorten en uiteenvallen. Dezelfde aanvallen die het gevolg zijn van het gebruik van gesproken en geschreven taal, dat op sociale media en op tv verkeerd wordt gebruikt. Dankzij de schoonheid van de gebaren van de hoofdpersonen bleven wij veilig voor die aanvallen en schandalen.

Een redding, een dribbel, een verhelderende pass of gewoon een doelpunt. In dit verband betoogde professor Givone dat "voetbal geen spel meer is wanneer iemand achter de schermen er gebruik van maakt, het voor andere doeleinden gebruikt, het controleert, manipuleert, repareert. Het is duidelijk dat een gemanipuleerd spel geen spel meer is". Zoals Franco Toscani terecht betoogde: “we bevinden ons, of lopen het grote risico ons te bevinden, in de absurde en afschuwelijke situatie dat we geen alternatief meer kunnen bedenken voor gemanipuleerde spellen en dat we gemanipuleerde spellen daarom als de enige mogelijke spellen voor ons accepteren.” De gewenning aan elke vorm van bedrog, het gebrek aan morele scrupules en de lijdzame berusting in het bestaande kwaad lijken tegenwoordig een extreem niveau te hebben bereikt. Misschien moeten we allemaal terug naar het besef van individueel en collectief avontuur, de openhartigheid en passie van het spel, de schoonheid en puurheid ervan. Daarom zijn we allemaal betrokken bij voetbalschandalen en lopen we allemaal het risico om als mensen verloren te gaan: het gaat niet alleen om het voetbal, maar ook om onze manier van zijn en leven. Moreel overleven en burgerlijke ethiek staan hierbij ter discussie. Bij deze gebeurtenissen staat niet alleen de voetbalsport op het spel, maar het hele bestaan en de samenleving.

Voor ons betekent het heroverwegen van voetbal onder meer het heroverwegen van de relatie tussen spel en bestaan, waarbij we het spel de volledige relevante rol geven, zonder dat het bestaan daardoor gereduceerd wordt tot louter spel. Tussen spel en bestaan is er geen sprake van identificatie, maar eerder van osmose, verstrengeling, chiasme. In de manier van spelen ligt impliciet een verwijzing besloten naar een bepaalde manier van leven en het bestaan beschouwen, en een bepaalde manier van spelen en begrijpen van het spel is verweven met de manier waarop iemand zijn bestaan leidt. Als iemand voetbal centraal zou stellen in de wereld, in de illusie dat hij daarmee de drama's en tegenstellingen waarmee de mensheid worstelt, zou kunnen uitwissen of vergeten, zou hij een groot onrecht begaan tegenover het voetbal zelf. Het zou zich dan immers onterecht voorrechten toegedicht zien die het in werkelijkheid niet heeft. Eigenlijk kan geen enkel spel de last van de onuitroeibare pijn van het bestaan wegnemen of verminderen. Zelfs zij die, moralistisch en ideologisch, weigerden zich over te geven – zelfs niet voor een klein moment – aan het plezier van de sport, en hun blik alleen op de tragedies van de mensheid richtten, zouden zichzelf ervan weerhouden de belangrijke speelse dimensie van het leven te waarderen en te ervaren, met verontrustende gevolgen voor de duistere en serieuze zin die aan hun eigen leven en aan hun relaties met anderen wordt toegeschreven.

De ‘droom van iets’ is voor ons voetbal, los van de idiotie van het voetbal, van de vulgariteit van de Italianen, van de corruptie en de vervuiling die het dreigen te verstikken; een voetbal die in harmonie is ontworpen met andere activiteiten, modaliteiten en bestaanssferen, teruggebracht naar zijn oorspronkelijke oorsprong, naar het spel vol avontuur en naar het plezier dat kinderen beleefden die ooit zonder tijdslimiet op de velden van de buitenwijken speelden. Borges heeft dus gelijk als hij zegt: “Elke keer dat een kind op straat een bal trapt, wordt de geschiedenis van het voetbal herboren.” Om voetbal en de idealen ervan te redden, hebben we echter vooral ook mannen nodig die het systeem van binnenuit kunnen bestrijden en een nieuwe schaal van waarden kunnen creëren waarbinnen we onszelf kunnen vergelijken en waarbinnen we ons eventueel kunnen laten gelden.

“Schoonheid zal de wereld redden” (citaat van Fjodor Dostojevski)

Zo werden uit de as van de voetballende Phoenix de grote meesters van onze tijd geboren: de Ancelotti's, de Guardiolas, de Mourinho's en de Conti's. Trainers, maar ook filosofen, estheten en idealisten van een nieuw voetbal, zelfs als dat vanuit diametraal tegenovergestelde schema’s en principes wordt geïnterpreteerd. Verschillende manieren om voetbal te interpreteren, maar met hetzelfde gemeenschappelijke doel: deze coaches hebben hun werk en hun aandacht gericht op het creëren van dat gemeenschappelijke doel, namelijk het welzijn van het team. Maar wat betekent het om deel uit te maken van een team? Samenleven in een team vereist dat mensen een systeem van regels accepteren. Regels die, zoals eerder gezegd, aan de ene kant de individuele vrijheid beperken, garanderen aan de andere kant het voortbestaan van het individu binnen de groep en van de groep zelf.

Ware vrijheid ligt in de keuze om jezelf te beperken. Een concept dat erg lijkt op het concept dat Hobbes voorstelt in Leviathan, waarin hij illustreert hoe een staat ontstaat. Daarom wordt het stadion een microkosmos van representatie, een podium van waaruit voortdurend prikkels worden ontvangen. Voetbal schept een gebeurtenis en vanuit deze gebeurtenis, om het met Heidegger te zeggen, heeft de filosofie de taak om de uitdagingen ervan te begrijpen, om er vervolgens een adequate reflectie op te wijden. En als we ons op één concept zouden willen concentreren, zou het belangrijkste concept uit alle mogelijke concepten het concept ‘keuze’ zijn. Ik speel en ik blijf spelen omdat ik daarvoor kies. Zelfs als het niet je ideale leven is, kun je er altijd voor kiezen. Wat je leven ook is, ervoor kiezen verandert alles. (Andre Agassi, Open) Van alle mogelijke keuzes binnen een teamverband is de rol die het beste het vermogen tot kiezen belichaamt, die van de keeper. In de keeper komen de drie levensmodellen die Kierkegaard schetst, naast elkaar voor. Omdat het plezier van de keeper schuilt in het vangen van de bal op het juiste moment, streeft hij dat moment zijn hele leven na. En bij dit streven is een

een groeiend bewustzijn dat hem ertoe aanzet die keuze elke dag, bij elke training, te herhalen, zelfs na de pijn van een fout of een nederlaag. Om de vreugde van het moment te kunnen combineren met de verveling van het herhalen van de keuze, overtreft de keeper zichzelf in een reis van geloof in zichzelf. Het werk op het veld om een goede keeper te worden, is een pad dat veel lijkt op het pad dat leidt tot het worden van een goed mens. Alle keepers die, zelfs en vooral na een teleurstelling, terugkeren op het veld, zijn niets meer dan mannen die zich richten op hun eigen angsten en deze uitdagen. Ze nemen verantwoordelijkheid als ze worden geconfronteerd met de situaties die het leven op hun pad brengt. Dan zijn de levens die, ondanks hun kwetsbaarheid, het probleem aanpakken, zinvol. De levens die het probleem negeren, zijn onzinnig, alsof ze in de tijd van gezegende onschuld leefden. (Givone – Metafysica van de pest)

Om deze verantwoordelijkheid te kunnen kiezen en te begrijpen wat ter discussie moet worden gesteld, is het absoluut noodzakelijk om de taal te kennen, dezelfde taal die de oorspronkelijke drijvende kracht was van deze hele reflectie. Taal is hetgeen dat dingen onderscheidt, definieert, benoemt, kortom, wat dingen binnen het domein van de geest brengt. Met taal kunnen we het leven en onze ervaringen een naam geven. Met taal en door middel van taal geven we namen aan dingen, sommige heel eenvoudig, andere heel ingewikkeld. Het geven van namen is voor iedereen een waardevolle zaak; We geven namen aan dingen, om onszelf tegen dingen te verdedigen. Als we niet wisten hoe we ze moesten noemen, zouden we niet weten wat ze zijn. Als we niet wisten hoe we ze moesten benoemen, konden we ze niet accepteren, en omgekeerd, konden we ze niet uitdagen. Het geven van een naam is in essentie een keuze. Kiezen is een kwestie van smaak, en net als smaak, van schoonheid. Benoemen en spelen kruisen elkaar daar, op het vlak van esthetiek; in de diepe waarde van schoonheid.

Conclusie

Kan de schoonheid van het spel de wereld redden? Een grote uitdaging, in zekere zin utopisch, leeg van materie, maar rijk aan inhoud. Filosofie en psychologie zijn niet-meetbare vakgebieden en doen daarom alleen suggesties die in het beste geval leiden tot ideeën. Ideeën die op hun beurt de kracht hebben om andere ideeën in beweging te brengen. Filosofie, samengesteld uit φιλεῖν (phileîn), “liefhebben”, en σοφία (sophía), “wijsheid” of “liefde voor wijsheid”, is een vakgebied dat vragen stelt en reflecteert op de wereld en op de mens, de betekenis van het zijn en het menselijk bestaan onderzoekt, probeert de natuur te definiëren en de mogelijkheden en grenzen van kennis analyseert. Op grond van deze poging en het besef van de eigen beperkingen, kunnen we zeggen dat filosofie de moeder van alle wetenschappen is. Als zodanig is het onze taak om dit onderzoek aan te pakken met de vastberadenheid, het bewustzijn en de verantwoordelijkheidszin om naar oplossingen toe te werken die, heel vaak, niets meer zijn dan nieuwe vragen. Alleen logica helpt en stuurt (in ieder geval in eerste instantie) onze conclusies, geformuleerd op basis van een concept-syllogisme dat varieert van Kant tot Socrates.

Kant zei dat ‘schoonheid een symbool is van moreel goed’. Socrates beweerde dat ‘hij die het goede kent, geen kwaad kan doen’. Om de chaos te overheersen is het dus duidelijk dat het nodig is om in de mensheid een esthetisch gevoel te herscheppen, dat een eerste opening en vergelijking op een logisch en, in de hoogste vorm, esthetisch niveau mogelijk maakt, waarin de handeling van het individu en de schoonheid die volgt een moment van inspiratie, van esthetisch delen en uiteindelijk van verlossing worden, met als hoofddoel het bedenken en herkennen van schoonheid om goed te kunnen doen. Zo wordt het speelveld een van de beste sportscholen om enerzijds de acceptatie van regels en verantwoordelijkheden in de praktijk te brengen en anderzijds de beschouwing en beoefening van schoonheid te beoefenen, via de schoonheid van het spel. Onderwijs in keuze en oefening, deze houding brengt ons ertoe om in het leven te staan, om te kunnen herkennen wat mooi en goed is en wat daarentegen het kwaad vertegenwoordigt en, nog schuldiger, de trivialisering ervan.

[Historicus]

Hahaha, hij studeert af met één van de hoogst mogelijke cijfers aan de universiteit van Florence maar de erkende filosofen Yopi, 999 en Historicus vinden dit maar gelul.

Wist niet dat ik op de Telegraaf-commentspagina was aanbeland.

Farioli kan het voor sommigen gewoon niet goed doen.

Ik schaar mezelf daar niet onder. Farioli lijkt me een integer mens die je om een boodschap kunt sturen. Hij kan blijkbaar ook goed een groep aansturen en meekrijgen, van spelersgroep tot staf en de directie. Zijn verdienste is dat hij Ajax überhaupt weer degelijk georganiseerd heeft. En dat is allemaal erg knap gedaan en de successen zijn hem zeker gegund.

Maar dat hoeft hem niet imuun te maken voor kritiek. Niet alles aan zijn aanpak is geweldig. Dat hoeft ook niet, niemand is perfect. Maar Farioli is zeker de beste trainer die Ajax dit seizoen kon hebben.

[Yopii]

Tja, een aardige en slimme man, dat moet ik hem nageven. Het is ook niet zijn schuld dat hij geen aanvallend team kan neerzetten. Daarvoor moet je kijken naar degenen die hem hebben aangesteld. Wie kiest er nou zo'n countertrainer voor een club als Ajax, waar aanvallend voetbal al 125 jaar de norm is?

Hij mag binnenkort een lezing geven in de OBA waarin hij uitlegt hoe het kan dat hij niet van Sparta en NEC kon winnen.

[Historicus]

Hahaha, hij studeert af met één van de hoogst mogelijke cijfers aan de universiteit van Florence maar de erkende filosofen Yopi, 999 en Historicus vinden dit maar gelul.

Wist niet dat ik op de Telegraaf-commentspagina was aanbeland.

Een leuke jijbak is altijd welkom. En ik vind je opmerking best wel grappig. En eigenlijk moet ik het daar dan maar bij laten.

Maar toevallig ben ik zelf ook met goede cijfers afgestudeerd in de "letteren" met een hogere universitaire graad dan Farioli en ben ik al jaren in allerlei hoedanigheden actief als "scriptiebegleider", om maar een paraplu-term te gebruiken. En aan dit betoog van Farioli valt inhoudelijk al heel wat kritiek te leveren en zeker voor de opzet van zijn betoog. Want wat betoogt hij nu eigenlijk? Het is net als met veel intervies van hem: veel woorden, maar hij komt niet vaak to the point.

Nu is overigens niet gezegd dat zijn scriptie aan de Universiteit van Florence precies zo in elkaar stak als dit artikel.

Maar ik meen al met al wel een mening te mogen hebben over dat artikel van Farioli. Mijn manco is wellicht dat ik het dan "gelul" noemde, in plaats van "onsamenhangend" en dergelijke.

Maar Farioli toont zich heus geen diep denker met dit artikel, hoewel dat etiket hem wel wordt opgeplakt omdat hij op dezelfde universiteit zat als Leonardo da Vinci. Cruijff had niks gestudeerd en zei zinnigere dingen over de schoonheid van het spel dan Farioli.

[Yopii]

Precies,Historicus. FF presenteert zich als filosoof, dan mogen we hem op de diepgang van zijn betoog beoordelen. Dat de zaal vol aanhankelijke Ajax-fans zat, spreekt boekdelen. Die kwamen voor zijn handtekening, niet voor zijn inzichten.

Ik ben geen filosoof, maar totaal onwetend ben ik ook niet op dat gebied. Ik vind het betoog van FF (vrij naar Cruijff) goed voor een voetbaltrainer, maar matig voor een filosoof.