AJAXliefde...

[joey]

Omdat je niet per decreet kunt vastleggen dat Ajax de komende honderd jaar zo en zo moet voetballen. Dat werkt niet.
Typisch voorbeeld van de verkeerde man op de verkeerde plaats. Van Gaal moet op het veld staan.

Over verkeerde man op de verkeerde plaats gesproken: het aanstellen steeds opnieuw van clubiconen als trainer van Ajax vind ik symptomatisch voor de crisis waarin wij verkeren. Wij klampen ons vast aan aan deze clubiconen omdat we ze associëren met betere tijden en hopen dat ze die tijden doen herleven. We negeren daarbij dat ze amper ervaring hebben en niet aantoonbaar over de capaciteiten beschikken om Ajax te leiden. Het resultaat van dit beleid is tot op heden steeds geweest, dat de betreffende Held van Vroeger met pek en veren besmeurd de Arena kon verlaten. Dat we hier geen lering uit trekken, zegt veel over onze gemoedstoestand, vrees ik.

[999]

AJAXliefde .....

AJAX HAALT FINALE!!

Nog nooit in de rijk geschakeerde historie van het Europese bekervoetbal is Nederland zo dicht bij twee finaleplaatsen geweest als in 1971. Nederland had en heeft zich met de clubteams zeer duidelijk geplaatst in de kopgroep van het Europese voetbal, want hoewel héél Ajax en héél PSV, hoewel héél Nederland verschrikkelijk schrok van de Nederland-Spanje-wedstnjdea. uit de halve finales die er bij de loting uit bleken te komen, bijna hadden beide clubs datgene waargemaakt wat in de internationale pers al stond voor wij in Nederland er eerlijk voor uit durfden komen: de topclubs van Nederland draaien zonder blikken of blozen mee op het hoogste Europese niveau, zij het dat bij de Europa Cup II het toch nog wel duidelijk aanwezige gebrek aan beheersing en internationale routine een super-Nederlands Europa Cupsucces 1971 in de weg stond. Maar daarover, uitgerekend in hoofdstuk dértien, meer.

Nu eerst datgene wat zich afspeelde in en om de halve finales van april 1971. Ajax had de "keus" uit drie verschillende tegenstanders en lootte uitgerekend de ploeg die als finalefavoriet te boek stond; juist daaraan heeft Ajax het misschien wel te danken gehad dat die finale ook inderdaad bereikt werd. We herinneren ons nog maar al te goed de afgang van Feijenoord tegen het Roemeense UT Arad, doordat het vuur bij Feijenoord uitgeblust en bij de Roemenen juist opgestookt was. We herinnerden ons nog de moeilijkheden in Trnava. Maar fris in de herinnering stond vooral de wijze waarop Ajax zich had verdedigd en opgetrokken aan de naam van het Schotse Celtic. In die halve finales hadden velen misschien gehoopt op Rode Ster uit de Joegoslavische hoofdstad Belgrado, of het vrij onbekende Panathinaikos uit Griekenland, maar voor Ajax kwam de sterkste uit de bus. Ajax wist direct dat het niet simpel zou worden, van onderschatting van de tegenpartij zou geen sprake kunnen zijn. Atletico Madrid had 44 wedstrijden in de Europa Cups I en II achter de rug. Het had in de lopende strijd achtereenvolgens Austria Wien, Cagliari en Legia Warschau uitgeschakeld, zij het dat de dub-beltelregel van in uitwedstrijden gescoorde doelpunten bij de duels tegen de Polen de doorslag had moeten geven. Atletico Madrid speelde tegen Ajax zijn EC-duels nummer 45 en 46, Real Madrid zou daarna de nummers 96 en 97 tegen PSV laten noteren!

Opmerkelijk waren de reacties bij zowel Ajax als Atletico Madrid, na de loting voor de halve finales. In beide kampen was men natuurlijk optimistisch, maar de bescheidenheid van dat optimisme lag er zo dik bovenop, dat het ook duidelijk was dat men elkaar respecteerde en zeker niet onderschatte. Trouwens, de Franse Atletico-trainer Marcel Domingo noemde Ajax ronduit de sterkste tegenstander die men in de halve finale had kunnen treffen. "De wijze waarop Celtic werd uitgeschakeld, een ploeg met zoveel internationale routine en zo'n naam, bewijst dat Ajax geen gebrek aan routineheeft. Bovendien weten we al dat Ajax voortreffelijk kan voetballen. We hebben Ajax in Madrid in die finale tegen Milan wel roemloos weg zien vallen, maar het is in de twee jaren daarna wel duidelijk geworden dat de Amsterdamse ploeg daaruit zijn les heeft getrokken."

Domingo, die het duel tegen Celtic in Glasgow zelf niet had gezien maar er wel een afvaardiging op de tribune had zitten, noemde de zet van Michels om Suurbier rechtsbuiten te zetten een "unieke vondst".
"Het is duidelijk dat trainer Michels niet alleen een trainer is, maar ook een groot tacticus," schreef een Spaanse journalist naar aanleiding van de loting. Voor óns was het duidelijk dat men ook in Spanje Ajax beslist niet onderschatte, dat men volledig besefte dat er uit Nederland een herboren Ajax tevoorschijn was gekomen, een Ajax met meer in zijn mars dan het Ajax in de finale van 1969.

Opvallend was ook een andere overeenkomst tussen Ajax en Atletico Madrid naast die duidelijke erkenning van eikaars capaciteiten: beide ploegen hadden een speler die nadrukkelijk volhield dat het zijn laatste seizoen was, een mooi seizoen dus om met een Europa Cup-zege op Wembley af te sluiten. Bij Ajax was dat aanvoerder Velibor Vasovic. De schrik sloeg de Ajax-supporters eigenlijk om het hart, als men eraan dacht dat deze slimme routinier het volgende seizoen niet meer bij Ajax zou spelen. Vasovic speelde voor zijn derde finale. De eerste had hij met Partizan Belgrado in Brussel tegen Real Madrid verloren. De tweede was de Ajax-nederlaag in Madrid tegen AC Milan, en de derde zou nu moeten komen, natuurlijk met een glorieuze overwinning - iets waaraan men in Ajax-kringen nog niet durfde denken, maar waar de Ajax-aanhang al zoveel van overtuigd wTas dat maar een een heel klein legioentje meevloog naar Madrid voor de eerste halve finale. Men spaarde zijn geld al voor Londen...

Vasovic wilde met alle geweld die finale bereiken, meer nog dan welke andere Ajax-speler dan ook. Hij was er ook volkomen van overtuigd dat het zou lukken, omdat vooral in het laatste seizoen zijn vertrouwen in eigen kunnen was gegroeid en er bovendien een rust in zijn spel was gekomen, waarop zelfs een man als de uiterst kalme Feijenoorder Rinus Israël jaloers kon zijn. De wijze waarop hij in de beide wedstrijden tegen Celtic Ajax had gedirigeerd lag nog vers in het geheugen. De herhaalde aankondigingen van zijn vertrek naar Belgrado om er zijn rechtenstudie af te maken, betekende dat Ajax zich grote zorgen om de toekomst moest gaan maken. De verdediging van Ajax was helemaal om Vasovic gaan draaien. Niet om de wat getemde en daardoor ook beter spelende Barry Hulshoff, niet om de snel opgekomen Ruud Krol of de om zijn felle rushes "beruchte" Wim Suurbier, maar geheel om Vasovic. "Vasco" was ook een aanvoerder die niet elke tegenpartij zomaar op zich af liet komen en de allerlaatste instructies van de trainer afwachtte, maar die zélf grondig het internationale voetbal bestudeerde om élke tegenstander enigszins te kennen. Hij wist al onmiddellijk na de loting te vertellen dat juist Atletico in bijna alle EC-uitwedstrij-den van het seizoen 70/71 doelpunten tégen had gekregen en daarin lag volgens Ajax-aanvoerder Vasovic de kans van Ajax.

De andere speler, die het seizoen met een Wembley-succes wilde afsluiten omdat het lopende seizoen het einde van zijn carrière was, was... de aanvoerder van Atletico, Isacio Calleja, óók een verdediger, óók dus een aanvoerder en... ook een rechtenstudent, eveneens dus een dóórdenker! "Het aanvoerderschap lijkt onbelangrijk, alleen maar tossen bij de scheidsrechter, maar het is in werkelijkheid veel meer, het betekent meedenken met de trainer, enige inspraak hebben," aldus Vasovics collega uit Spanje.

Hoewel Atletico zeer veel internationale Europa Cup-ervaring had, was de club toch in de schaduw van Real Madrid gebleven en daarom was over de spelers van Atletico veel minder bekend dan over die van Real. Hoezeer de rollen intussen, mede dankzij ingrepen van trainer Marcel Domingo (hij is Fransman met Spaanse voorouders en spreekt Frans even gemakkelijk als Spaans) zijn omgedraaid, bleek uit de selectie die de nieuw aangestelde Spaanse nationale bondscoach, Ladislav Kubala, in die eerste maanden van 1971 voor de Spaanse nationale ploeg maakte. Van Real Madrid was de inbreng nog maar minimaal en aanzienlijk kleiner dan van Atletico, dat een ploeg bezat met spelers, die vrijwel allen ouder dan 25 jaar waren. Er waren maar twee uitzonderingen. De één was Irureta, een uiterst nuttige middenveldspeler, die nooit tot de uitblinkers behoord had maar juist wél opviel door zijn constante vorm. Nummer twee: een zekere Eusébio, een naamgenoot van de enige echte in Portugal, geen familie overigens.

Vier spelers hadden met het Spaanse nationale elftal de meeste bekendheid gekregen: aanvoerder Calleja (34), middenveldarchitect Adelardo (31), solist Ufarte (30) en topscorer van de ploeg Garate (26). Door de vrij hoge leeftijd van de ploeg zou men kunnen denken dat Ajax in een eventuele verlenging wel de beste conditie zou hebben - een gevaarlijke gedachte om voorlopig nog maar niet mee te spelen. Een voordeel voor Ajax was in ieder geval wel, dat de eerste wedstrijd een «'/wedstrijd zou zijn, zodat vaststond waarmee men in de return in Amsterdam zou beginnen aan de eventuele eindsprint naar Wembley.

Marcel Domingo kwani ook zelf naar Nederland (zoals Michels én Henk Groot in Spanje gingen kijken) om Ajax aan het werk te zien. Hij had daarbij een beetje de wind in de zeilen, want in die tijd, op woensdag 7 april, een week voor de wedstrijd in Madrid, stond het prestige-bekerduel Feijenoord-Ajax op het programma, een wedstrijd die de finale had kunnen zijn. Domingo is toen zonder twijfel met een enorme indruk van Ajax naar Spanje teruggereisd, want Ajax kwam in het veld zonder Gerrie Mühren, zonder Johan Neeskens en zonder Piet Keizer. Domingo begreep er niets van en erkende volmondig dat hij had gedacht een volkomen mislukte reis gemaakt te hebben toen hem de opstelling in de handen werd gedrukt. Kennelijk, zo had Domingo toen gedacht, gaf Ajax die beker al op, liet Feijenoord de eer en richtte zich volkomen op de competitie en op Atletico. Maar de wedstrijd was nauwelijks begonnen of het werd hem en de volle tribunes duidelijk dat Ajax niets cadeau gaf, helemaal niets. Er werd geknokt en gestreden en... Feijenoord werd door wat men toen noemde een "gelegen-heidsploeg" met 1-2 uitgeschakeld.

Maar was het wel een gelegenheidsploeg? Natuurlijk niet, Michels had beslist dat het nuttig was sommige spelers rust en andere spelers meer ervaring te geven. Ajax bewees in het Feijenoord-stadion dat het meegegaan is met het moderne voetbal: een team bestaat niet meer uit elf man plus reserves, maar uit een kern van vijftien, zestien spelers. Elke "reservespeler" moet, ongeacht tijdstip en tegenstander, altijd kunnen spelen. En dat deze kernspelers ook zonder Keizer en met pas later in de wedstrijd Neeskens (voor Suurbier) en Mühren (voor Krol) een knappe ploeg vormen werd op 7 april nogmaals bewezen. Ten koste van Feijenoord, dat en passant werd gewipt en met 1-2 verslagen.

Dat vooral heeft veel extra-vertrouwen gegeven voor de uitwedstrijd tegen Atletico Madrid en aan de andere kant menige Ajax-supporter doen afzien van een reis naar Madrid. Men ging nu immers naar Wembley...
Bij Ajax zelf dacht men daar toch wel anders over. Met meer verbetenheid dan ooit concentreerde men zich op de wedstrijd in Madrid. Daar moest de basis gelegd worden, daar moest gevochten worden voor de Wem-bley-plaats, daar moesten, dat was duidelijk, zo min mogelijk tegendoelpunten vallen.
Die eerste halve finale werd gespeeld in het eigen stadion van Atletico, het Manzanares-stadion. Ajax schrok bij de inspectie van het veld, want het leek alsof juist een zwerm sprinkhanen was vertrokken en een kaalgevreten ravage hadden achtergelaten.

Op zo'n hobbelig keihard veld kon alles gebeuren, kon de bal naar alle kanten springen, konden fouten gemaakt worden die anders nooit gemaakt zouden worden. Door Ajax, maar ook door Atletico. Dat laatste was een troost, maar Rinus Michels bleef het toch een schapenwei noemen en geen voetbalveld.
Voor Atletico naderde op datzelfde moment de beslissende fase van de Spaanse competitie, de beslissing of Atletico nu al via een Spaanse titel de volgende EC-strijd binnen zou wandelen. Maar op de zaterdagavond voor de eerste Ajax-wedstrijd ging die illusie voor Atletico verloren, want, zeker ook omdat de Ajax-wedstrijd onderweg was, de enige strohalm die Atletico nog had knapte: tegen Malaga werd 0-0 gespeeld, de titelkans was verkeken en... alles werd nu geconcentreerd op de Europa Cup!

Die eerste halve finale in Madrid werd enigszins een teleurstelling. Het was een wedstrijd tussen twee topploegen die tegen elkaar niet tot topvoetbal konden komen. Johan Cruyff, voor wie het misschien die avond wel heel erg belangrijk zou zijn geweest om zich echt waar te maken, kreeg die kans niet omdat de Atletico-kleef-aan-defensie voetbal onmogelijk maakte. Toch was er weer wel diezelfde uitblinker in de verdediging van Ajax: Vasco Vasovic. Hij organiseerde de verdediging (die juist in deze wedstrijd zo verschrikkelijk belangrijk was) dusdanig, dat de aanvalsgolven van de Madrilenen veelal tijdig verzandden. Natuurlijk speelde Ajax in Madrid niet op de aanval, maar bleef heel voorzichtig in de verdediging. En toch...
Ajax heeft in die eerste halve finale kansen gehad op een beter resultaat dan de kleine 1-0 nederlaag, die er nu uit de bus kwam. Nederlanders bekijken zoiets nuchter. De internationale pers vond een 1-0 achterstand bij een nog komende thuiswedstrijd een pracht van een uitgangspunt, maar Ajax, en vooral Rinus Michels, waarschuwde dat er nog heel wat werk verzet moest worden voor de finale bereikt was.

Hij en ook Vasovic bleven het een riskante uitslag vinden. De meeste Ajax-spelers waren verheugd over de kleine nederlaag, een leger anderen was niet zo zeker meer van de toekomst: in de eerste en tweede plaats maanden Michels en Vasovic tot grote voorzichtigheid en uiterste concentratie, en bij Atletico verkondigde Domingo de stelling dat weliswaar nog lang niet alles verloren was, maar dat hij i-o voor Amsterdam in werkelijkheid toch te klein vond. Topscorer Garate, die in de tweede wedstrijd door een blessure niet zou kunnen spelen, vond ronduit dat Atletico met 2-0 had moeten winnen om meer zekerheid te hebben. Misschien kende hij het puur Hollandse liedje "Een-nul is niks"...

Dat ene doelpunt kwam op naam van Irureta, die een voorbereiding van Ufarte en Garate goed afwerkte, net voor scheidsrechter Schulenburg voor de rust floot, en dat gaf wel vuurwerk in Madrid en een morele klap voor Ajax, dat in de rust de oppepper van Michels kreeg die nodig was om de wedstrijd met die 1-0 af te sluiten. Opmerkelijke beslissing in Madrid: tien minuten voor het einde van de wedstrijd besloot Michels Johan Cruyff uit het veld te nemen en de verdediger Horst Blankenburg in de ploeg te brengen. Dat was Cruyff nog nooit eerder overkomen en dat dit uitgerekend in Spanje gebeurde was uiterst pijnlijk voor de Amsterdammer, die nu moest hopen dat hij in de tweede wedstrijd van Atletico een betere kans kreeg om zich te ontplooien.

Vóór die return brak een koude oorlog uit. Van Spaanse kant: er "lekte uit" dat de spelers van Atletico mentaal geheel op een dieptepunt waren geraakt. Verscheidene spelers waren geblesseerd, anderen volgens de clubarts oververmoeid. Tot overmaat van ramp moest Garate zijn enkel in het gips steken na de laatste competitiewedstrijd tegen Barcelona (de Spaanse titel ging naar het door Di Stefano geleide Valencia) en dat betekende opnieuw een aderlating van belang. Bovendien werkte ditmaal de KNVB beter met zijn EC-deelnemer mee dan de bond van de tegenpartij. KNVB en NAC stemden in met het uitstellen van de competitiewedstrijd tot 12 mei, de Spaanse bond daarentegen weigerde Atletico medewerking bij uitstel van de bekerwedstrijd tegen Oviedo en ook het met een dag vervroegen van die wedstrijd stuitte bij Oviedo op zoveel bezwaren, dat ook dat niet doorging. Maar ook Ajax kreeg zijn deel in de tegenslag: Ruud Krol brak een week voor de tweede halve finale in de bekerwedstrijd tegen NEC het rechterkuitbeen en was verder tot toekijken gedoemd.

Hoe meer de 28e april naderde, hoe meer vertrouwen heel Nederland leek te krijgen. Wel waren er weer de "gebruikelijke schermutselingen" rond Johan Cruyff, over wie zelfs werd beweerd dat hij naar Feijenoord zou gaan en die ook een aanbod van Barcelona zou hebben, maar Ajax-voorzitter Van Praag wilde over die zaak op dat moment liever niet praten. Er waren andere, Europa Cup-zorgen. Over Cruyff kon later nog wel gepraat worden, vooral omdat geen enkele Nederlandse club een werkelijk aanbod had gedaan en de Spaanse grenzen op dat moment beslist nog potdicht bleven. Maar op de dag voor de tweede halve finale barstte er toch weer rumoer los (Pim Stoel in het Parool: Cruyff blijft argumenten aandragen voor zijn financiële eisen: "In Madrid speelde ik slecht, ik geef het toe.
Het was voor de eerste keer dit seizoen, en wat gebeurde er? Eerst haalt Michels me er tien minuten voor tijd uit en daarna schrijft de pers me aan stukken. Uit een soort rancune, geloof ik. Maar het leerde mij eens te meer dat je zo alles bent, en zo niets."

Aardig, die opmerking over rancune bij de pers. Johan schreef in die dagen geregeld voor De Telegraaf. Niet gratis, bepaald niet. Zou zo'n krant vanwege rancune een kop boven het wedstrijdverslag zetten, zoals er nu heel duidelijk op dezelfde pagina stond: "Cruyff was een slechte koopman..."?
Veelzeggend waren in die dagen eigenlijk de commentaren van de Spaanse sportpers. Unaniem werd geschreven over de "lange lijdensweg, die Atletico nog voor de boeg had", omdat er tegen een ploeg met grote eenheid moest worden gespeeld. Wel zagen sommigen nog wat lichtpuntjes. De schotvaardigheid van Ajax was de Madrilenen tegengevallen. En dat is dan een commentaar afkomstig uit een land, waar toch bepaald niet zoveel doelpunten worden gescoord. Topscorer Garate is in het hele seizoen ook niet verder gekomen dan 16 doelpunten in 30 wedstrijden. Maar lichtpuntjes moeten er blijven...

Die lichtpuntjes zag Rinus Michels, voorzichtiger dan ooit, natuurlijk ook. Er was alleen een gevaar dat de Ajax-spelers het karwei te simpel zouden opvatten. Heel groot was dat risiko niet.
Eindelijk, eindelijk was het dan 28 april, eindelijk de wedstrijd, eindelijk ^ekerheid over de toekomst. Ajax liet al in de eerste minuten zien dat er met razendsnel aanvallend voetbal getracht zou worden de Atletico-veste dusdanig te bombarderen dat er geen houden aan was. De klap viel al zó snel, Ajax kon al zó snel beginnen aan de aanloop naar Wembley dat Atletico even volledig in paniek werd gespeeld. Dat kwam door een fabelachtig doelpunt van Piet Keizer. Hij was gevloerd, stelde zich op voor de vrije trap en nam die zo slim, uitgekiend en knap, dat er voor doelman Rodri geen schijn van kans was. Héél het Olympische Stadion scandeerde toen de nieuwe kreet "Piet-je, Piet-je". Maar er kwam toch tegenslag voor Ajax. Bij een botsing stroomde ineens het bloed over Johan Cruyffs gezicht. Hij liep er wat groggy bij, werd ijlings door dr Rolink behandeld, Ajax speelde een paar minuten met tien man - een uiterst angstige periode -, en toen keerde Johan onder gejuich terug. Cruyffie had het publiek min of meer beloofd dat hij ze deze avond weer eens ouderwets zou trakteren. En dat heeft Cruyff die avond met verscheidene weergaloze soloruns ook inderdaad gedaan. Maar het was en bleef alsmaar 1-0, oftewel 1-1, en velen dachten al aan een beslissingswedstrijd in Wenen. Afgezien dan van de Ajax-spelers en de Ajax-insiders langs de lijn.

Na de rust moest het gebeuren en gebeurde het ook. Een kopstoot van Swart werd op de lijn gestopt. Een minuut later ging een pass naar rechts, waar Suurbier zo precies op de seconde af op volle snelheid verscheen, dat doelman Rodri volkomen verrast werd, zelfs de bal had en liet glippen! 2-0. Olé, olé! De rest van de wedstrijd was op sommige delen van het veld niet bepaald vreedzaam meer, vooral bijvoorbeeld niet voor Ufarte en Horst Blankenburg, sinds de Spanjaard de Duitser op een trap op het hoofd had getrakteerd... De Spaanse kreet olé, olé uit Hollandse kelen werd steeds luider en was tot op Wembley te horen, toen Atletico vijf minuten voor het einde geheel door de knieën ging: 3-0 na voorbereidend werk van Mühren en Cruyff, afwerking van Johan Neeskens en een onzekere ingreep van doelman Rodri. Toen had Ajax natuurlijk de Zilvervloot gewonnen.

Op dezelfde speeldagen werd beslist wie de tegenstander van Ajax in het Wembley-stadion zou zijn. Dat zou natuurlijk Rode Ster uit Belgrado worden, want die Joegoslavische kampioen won de thuiswedstrijd tegen het vrij onbekende Griekse Panathinaikos, dat alleen trainer Ferenc Puskas als internationaal bekende figuur kon bij dragen, met een dikke 4-1. Maar dat was in Belgrado en omdat het bovendien nog gebeurde zonder de geschorste Dzajic leek er voor die Joegoslaven geen vuiltje aan de lucht toen zij naar Griekenland trokken. Daar werden de Joegoslaven volkomen overdonderd door publiek en Panathinaikos in eendrachtige en luidruchtige samenwerking. Twee doelpunten van Antoniadis en een van Kamaras gaven de Grieken, waarover nu ineens de kranten van heel Europa vol stonden, een 3-0 overwinning, waardoor het ene door Kamaras in Belgrado gescoorde tegendoelpunt de doorslag gaf ten gunste van Panathinaikos.

Puskas werd via dat ene doelpunt 80.000 gulden rijker, de spelers werden overladen met geschenken en premies. Voor de eerste maal had een Griekse ploeg een Europa Cup-finale bereikt. Alleen had het toeval gewild dat de finalisten bij de bekerwinnaars in Athene tegen elkaar zouden spelen en de kampioenen in Londen. En juist bij die kampioenen haalde Panathinaikos met zijn haast onuitsprekelijke spelersnamen de finale. Ajax tegen Panathinaikos, zo zou het zijn. Nog nooit gingen twee ploegen naar Wembley die zo weinig van elkaar wisten. Geen wonder dat Puskas op de eretribune zat toen op 5 mei in Rotterdam de bekerfinale Ajax-Sparta werd gespeeld, en dat hij terugkwam bij de herhaling.

OPSTELLINGEN HALVE FINALES EC I 1970/71

ATLETICO MADRID - AJAX 1-0
Atletico: Rodri, Melo, Jayo, Iglesias, Calleja (Capon), Adelardo, Irure-ta, Alberto (Salcedo), Ufarte, Luis, Garate;
Ajax: Stuy, Suurbier, Vasovic, Hulshoff, Krol, Rijnders, Mühren, Neeskens, S wart (Van Dijk), Cruyff (Blankenburg), Keizer; Doelpunt: Irureta.

AJAX - ATLETICO MADRID 3-0
Ajax: Stuy, Suurbier, Vasovic, Hulshoff, Blankenburg, Rijnders, Neeskens, Mühren, Swart, Cruyff, Keizer;
Atletico: Rodri, Melo, Jayo, Ovejero, Eusébio, Irureta, Alberto, Ufarte. Salcedo, Luis;
Doelpunten: Keizer, Suurbier, Neeskens.

[LucaS]

Over verkeerde man op de verkeerde plaats gesproken: het aanstellen steeds opnieuw van clubiconen als trainer van Ajax vind ik symptomatisch voor de crisis waarin wij verkeren. Wij klampen ons vast aan aan deze clubiconen omdat we ze associëren met betere tijden en hopen dat ze die tijden doen herleven. We negeren daarbij dat ze amper ervaring hebben en niet aantoonbaar over de capaciteiten beschikken om Ajax te leiden. Het resultaat van dit beleid is tot op heden steeds geweest, dat de betreffende Held van Vroeger met pek en veren besmeurd de Arena kon verlaten. Dat we hier geen lering uit trekken, zegt veel over onze gemoedstoestand, vrees ik.

Het lijkt me eerder dat het steeds opnieuw aanstellen van clubiconen te maken heeft dat zij veel beter dan een buitenstaander in staat zouden moeten zijn om dat clubgevoel vast te houden. Om dat bijzondere, dat unieke en die identiteit vast te houden/terug te brengen. Op zich kan ik die gedachtegang wel volgen

[joey]

Natuurlijk, dat is het idee. Alleen ligt het blijkbaar niet zo simpel.

Ik heb me ook bezondigd aan de redenering die eraan ten grondslag lag, hoor. Begrijp me goed. Ik heb keer op keer geroepen dat het niet gaf dat die mannen geen ervaring hadden, want Michels had geen ervaring en Cruijff ook niet en Van Gaal ook niet. Te lichtzinnig gedacht, moet ik achteraf zeggen. Michels, Cruijff en Van Gaal waren unieke trainerstalenten. Ajax had toen gewoon ongelooflijk veel mazzel.
Zelfs bestuursleden kunnen clubiconen zijn, dan zie je bij de aanstelling van Uri Coronel. Ook die keuze is door nostalgie ingegeven. Coronel was bestuurslid in de tijd dat geluk nog heel gewoon was. Hij mag proberen 'vroegâh' terug te brengen door de strijd aan te binden met de ijsjesverkopers binnen Ajax. Zo zien veel supporters dat tenminste. Hallelujah.

[Mr. Ajax]

Uuh joey heeft sinds mensenheugnis een seizoenkaart, hoor. Als je research doet, dan moet je het ook goed doen.

Research? Joey kan dan wel al jaren zijn seizoenskaart hebben, op de een of andere manier is hij opvallend vaak zondag aanwezig op dit forum om te zeiken, zeiken, en als het kan ook nog zeiken. Mij best, ik heb geleerd om over zijn posts heen te lezen, maar om anderen dan teletekstsupporters te gaan noemen? Gaat me iets te ver.

[Kowalczyk]

Eens met Joey.

Een club als Ajax kan terechtkomen (en ís terecht gekomen) in een spiraal van angst voor de buitenwacht. Dan doet zich het verschijnsel voor dat de mensen die je op belangrijke posten neerzet aan hun eigen hechje gaan denken en 'overlevers' worden.

Theoretisch voorbeeld: een bestuur dat bang is om gescalpeerd te worden, zou geneigd kunnen zijn een populaire ex-speler aan te stellen als trainer, omdat dan het publiek weer even zwijgt, ook al zouden ze heel stiekem liever de niet-zo-aansprekende en niet-zo-populaire trainer X aangesteld hebben, omdat die gewoon beter is.

En dat mechanisme doet zich op alle fronten voor. Niemand durft meer iets impopulairs te besluiten. Als de meute het ermee eens is, heb je a) voor een tijdje krediet en b) kun je er, wanneer het misgaat, op wijzen dat iedereen het er destijds mee eens was.

Je krijgt een soort angstige neiging tot nivelleren en het vinden van een grootste gemene deler. En daarmee wordt de kans steeds kleiner dat Ajax zichzelf door een excentrieke, scherpe, risicovolle keuze uit het moeras weet te trekken.

K.

[Kowalczyk]

Michels, Cruijff en Van Gaal waren unieke trainerstalenten. Ajax had toen gewoon ongelooflijk veel mazzel.

Bovendien was Van Gaal niet onervaren.

Hij was hoofd jeugdopleiding geweest, jeugdtrainer, liep al jaren rond op Voorland, was veldtrainer bij het eerste en had al een seizoen het eerste gecoacht, na het ontslag van Kurt Linder. Van Gaal vormde toen een duo met Spitz Kohn: Kohn was officieel de eerste man, maar Van Gaal in de praktijk.

Daarna was hij een seizoen assistent van Beenhakker en pas dáárna nam hij het roer zelf in handen. Tegen die tijd wist iedereen binnen Ajax was voor vlees men in de kuip had met Van Gaal. Hoezo onervaren? De 'gok' om Van Gaal de baas te maken, kon tegen die tijd meer dan redelijk worden beredeneerd.

K.

[peter]

Hoe plaatsen we de tijd van Henk ten Cate in deze context? Voldeed namelijk prima aan de gestelde eisen, maar ook hij wist het niet waar te maken.

[Kowalczyk]

Hoe plaatsen we de tijd van Henk ten Cate in deze context? Voldeed namelijk prima aan de gestelde eisen, maar ook hij wist het niet waar te maken.

Ik was ook heel blij met Ten Cate.

Ik liep toen met drie (al dan niet ter sprake zijnde) kandidaten in mijn hoofd: Martin Jol, Michael Laudrup en Henk ten Cate. Van die drie had ik Ten Cate het liefst. Ik geloofde heilig in het verhaal dat hij het 'ware brein' achter het gouden Barcelona was.

Maar ja: dat bleek gewoon anders te liggen. Toen hij werd aangesteld wist ik wel dat hij een 'straatvechter' was en dat dat een zeker risico inhield (bonje met pers en bestuurders), maar dat hij zó'n domme proleet was... Ik had het gewoon absoluut nooit gedacht. Uiteraard heb ik hem bijna een heel seizoen het voordeel van de twijfel gegeven, zoals elke Ajax-trainer dat van me krijgt. Ik zaag niemand vanaf dag 1 af.

Ik verwijt Ajax ook niet dat ze af en toe eens miskleunen met een aankoop of een trainer. Het blijft gissen. Het blijft mensenwerk. Het gaat me niet om Ten Cate of Kuffour en of ze bevallen. Het gaat me om het beleid erachter. Daar spreekt bij Ajax al jaren totale radeloosheid uit.

Overigens blijf ik vinden dat het heel goed is dat deze zomer de bezem er is doorgegaan. Ik heb geen heel hoge pet op van Van Basten (ook geen 'lage pet'; het is gewoon een gok op wéér een ex-speler), maar ik ben het wel eens met het nieuwe beleid, de nieuwe structuur en de kijk van Uri Coronel.

Wat dat betreft staat de club er absoluut beter voor dan een jaar geleden. Dat zeker.

Het probleem is dat er sinds vorig seizoen wat fundamentele overtuigingen zijn weggevallen. Het vertrouwen dat het met Ajax "altijd weer goed komt" is weg (twintig jaar lang gehad; nu niet meer). De gedachte 'het kan dooien, het kan vriezen, maar wij zijn Ajax en dus altijd even anders dan de rest' is verdwenen. Kortom: het mythische aureool van de naam Ajax en het optimisme dat daar als vanzelfsprekend bijhoorde, zijn afgebrokkeld en weggeslagen.

Ik vind Ajax nu heel aards. En modaal en middelmatig.

Er is een realiteitszin bij mij 'ingedaald'. We kunnen niet elk jaar een trainer ontslaan, een zak geld meegeven en voor 30 miljoen spelers kopen, als we daarmee vervolgens elk seizoen géén kampioen worden en géén Champions League spelen. Dat houdt een keer op. Op zeker moment is het geld op en zijn we definitief een ex-topclub.

We lopen nu alweer te zeggen dat het 'tijd nodig heeft' en dat het er 'niet in één keer kan staan'. Leuk en aardig, maar dat zeggen we omdat we verloren hebben van clubs waarvoor hetzelfde zou moeten gelden. Of niet? Je verliest alleen van clubs die kennelijk mínder tijd nodig hadden om te 'groeien', en die club - die het snelst gegroeid is en er gewoon stáát - moeten wíj weer eens zijn. Want anders raakt de rek er echt uit - en moeten we écht een nieuwe status accepteren. Dan moeten we het hoofd in de schoot leggen en erkennen dat het over is. Net als Nottingham Forest (twee keer Europacup-I winnaar...).

K.

[joey]

Niet bestand tegen de druk. Zijn persoonlijkheid bleek een te groot risico.

Had met Van Gaal ook kunnen gebeuren, maar die had de zaak godzijdank vrij snel op de rails. Hij had net zo goed de weg van Ten Cate of Adriaanse kunnen gaan.

Bij Ajax is in feite de supporter aan de macht, al is het de goed ingevoerde supporter. Er wordt beleid gemaakt op basis van emoties. Anders kun je de aanstelling van Van Basten bijvoorbeeld niet verklaren. Niet alleen heeft hij de leiding gekregen over de hele club terwijl hij geen enkele ervaring heeft op het gebied van management, hij mag ook nog eens de portemonnee omdraaien zonder dat iemand hem op de vingers kijkt. Als dat niet onverantwoord is... Wie weet pakt het goed uit (denk het niet), maar het is een beleid van lik-me-vestje.

[Wie kent Cees de Wolf nog]

Ik onder- en herken de posts van Ko en Joey. Er is sprake van een dwangneurose, waarbij je soms gewoon geen zin meer hebt om te gaan; je gaat toch, en komt er nog beroerder uit. Ik ben in het dagelijks leven rationeel, nuchter, kan snel beslissen en zelden tot nooit uit het lood te slaan. Ik reageer over het algemeen rustig op bedreigingen. Maar als Ajacied ben ik een andere persoonlijkheid, zeker als het slecht gaat, zoals het afgelopen decennium. Irrationeel ben ik dan. Schelden als we verliezen; me inhouden om niet agressief te worden; bijzonder veel verdriet zelfs. Serieus van slag na een verlies tegen Willem II, of na de ontknoping van zondagmiddag. Als Ajax verliest en ik heb de wedstrijd niet gezien, dan weiger ik een samenvatting te bekijken. Ik kan er gewoon niet tegen om ze te zien verliezen. Voer voor psychologen wellicht. Maar ik zet er mooi mee.

En ik vraag me koortsachtig af: waarom gaat het eigenlijk al zo lang zo fout? Volgens mij ligt dat aan de jeugdopleiding. Ajax heeft zich nooit als succesvolle aankoopclub geprofileerd, om de eenvoudige redenen dat de jeugdspelers de levensader voor het eerste waren en we te weinig geld hadden/hebben, in vergelijking met de clubs uit de ons omringende landen.

Wanneer was Ajax succesvol? Als het zelf opgeleide talenten in de basis zette, talenten met exceptionele kwaliteiten. En doel ik niet eens zozeer op Cruijff, Van Basten; maar ook op de verdedigers en de middenvelders. Er werden wat gerichte aankopen gedaan (en zeker; daavan zakten er best wat door het ijs, evenals debuterende jonkies trouwens), fantastische trainer voor de groep en er stónd wat. Dát is nu het probleem. We hebben de beste talenten niet (meer). De kleine opleving in 2003 ten spijt (het jaar waarin we trouwens wel talenten als VdV en Sneijder hadden; ook van hun kaliber zie ik in de huidige lichting niemand lopen).

In feite is die jeugdopleiding onze enige redding; aankopen is prachtig, maar meer dan Europese middelmaat kan het niet zijn, omdat de echte top (financieel) onhaalbaar is. Ik hoop dat daar de winst te behalen valt; maar dat gaat vermoedelijk nog jaren duren. Dus blijf ik met chagrijn naar de Arena gaan (uitwedstrijden doe ik al lang niet meer, daar heb ik eenvoudig geen tijd meer voor, helaas), maar ook met hoop: dat het ineens gaat draaien, of, realistischer, dat een individuele actie van Suarez (die ondanks dat hij niet in Amsterdam is opgeleid voor mij een UberAjacied is, qua spel) voor winst zorgt.

[FlaFlu]

Uber Ajacied Suárez is een aankoop, Weekend Cees. Litmanen, Kanu, George, Ibrahimovic, Trabelsi, Maxwell, Chivu, Sulejmani, allemaal aankopen en absoluut geen Europese middelmaat. Ik ben het dus niet met je eens dat Ajax alleen Europese middelmaat kan halen. Het ligt niet alleen aan de omstandigheden, het ligt voor een groot deel aan Ajax zelf. Ajax wil graag doen overkomen alsof men er niets aan kan doen, maar het is die eigen zelfkritiekloze houding die de club de das omdoet. Ajax heeft status, waardoor de club het mogelijk acht laconiek en nonchalant te zijn. Bij een club als AZ of Groningen zijn de zaken beter geregeld, juist omdat die clubs niet kunnen teren op hun status.

[999]

Uber Ajacied Suárez ?.Suarez is geen AJAX speler ...

[FlaFlu]

Toptalenten met branie en lef zijn echte Ajax-spelers.

Maar laten we hier alsjeblieft niet de discussie over Suárez gaan voeren. Weekend Cees noemde hem zo, dus ik gebruik hem als voorbeeld.

[Kowalczyk]

Uber Ajacied Suárez is een aankoop, Weekend Cees. Litmanen, Kanu, George, Ibrahimovic, Trabelsi, Maxwell, Chivu, Sulejmani, allemaal aankopen en absoluut geen Europese middelmaat. Ik ben het dus niet met je eens dat Ajax alleen Europese middelmaat kan halen.

Maar we moeten wel oppassen.

Chivu, Zlatan, Mido en Trabelsi kwamen óók naar Ajax omdat Ajax de Champions League-winnaar van een jaartje of vier, vijf daarvoor was. Bij Ajax werd je toch al gauw eens in de twee jaar kampioen en je speelde gegarandeerd drie van de vier seizoenen in de Champions League, waarbij ook nog de kans bestond dat je een rol van enige betekenis kon spelen. Kortom: ideaal voor je cv, ideale springplank.

Nu zijn we de Champions League-winnaar van dertien jaar geleden, is PSV de club van Nederland die elk seizoen kampioen wordt en staat Ajax elk jaar voor het oog van de hele wereld voor páál in Europa. Laatste Champions League-duel: tweeënhalf seizoen geleden. Laatste kampioensfeest: viereneenhalf jaar geleden.

Zou Zlatan op dít moment in de tijd voor Ajax gekozen hebben...? En Chivu...?

Ik heb er zo mijn gedachten over. Je kunt ze wel scouten, maar ze moeten er ook heil in zien. Ik denk echt dat de gemiddelde Europese jongeling nu denkt: Ajax? Waarom zou ik? Ik wil prijzen winnen (dat doet Ajax niet, zelfs niet in dat Anton Pieck-landje Holland), ik wil in de CL spelen (dat doet Ajax niet) en ik wil me kunnen ontwikkelen als voetballer, en dat zie ik nou niet echt heel erg zitten bij een club die van Slavia Praag en FC Kopenhagen verliest en elk jaar een trainer ontslaat. Vervolgens belt 'ie nog even met een landgenoot die het weten kan (Rosenberg c.q. Charisteas c.q. Luque c.q. Sonck): "Even eerlijk? Beste jongen, ik zou het niet doen, teringzooi daar". En afgelopen.

Een speler die nu 18 of 19 is, was kleuter toen Ajax de Champions League won. Voor hem betekent de naam Ajax net zo veel als de naam Anderlecht of Rode Ster Belgrado ("Grote club? Zal best, maar nu niet meer").

K.

[peter]

Precies, Ko. Maar in Nederland horen we nog wel die topclub te zijn. Derhalve moet die jeugdopleiding eigenlijk gewoon dé parels voor de toekomst afleveren. Het probleem is alleen dat deze jeugdopleiding (net als de rest van Ajax) niet meer onderscheidend is. Vroeger hadden we de beste opleiding van Nederland (en van Europa...), maar nu hebben we te kampen met hele grote problemen. We leveren al jaren grote prutsspelers af en het is te hopen dat de B1 van vorig seizoen wat moois oplevert, want anders is het wel heel erg treurig gesteld. Voor de minst cruciale posities geven we al bakken met geld uit, mede omdat er uit de jeugd geen fatsoenlijk opgeleide back komt. Verdedigers? Niet uit de jeugd en niet aangekocht, maar dat is een andere discussie.

Ajax kan echt gewoon de topclub van Nederland worden, maar dan moeten we verdomme eens wat beter onze best doen. Op alle fronten moet er een slag gemaakt worden.

[Jeroen126]

Tsja...

Ik ben een supporter dan de nieuwe generatie, toen Ajax in 95 de hele wereld kapot speelde hield ik in nog vrolijk de hand van mijn papa vast. En al zaten we dan wel in het stadion, ik keek eigenlijk meer naar de supporters dan naar het voetbal. Maar mijn allereerste herinneringen aanAjax zijn de periode 92-96, waarin dus zo'n beetje alles goed ging wat goed kon gaan. Daar ben ik een veeleisend mannetje van geworden, maar ik weiger mijn verwachtingspatroon bij te stellen. Strijden om het kampioenschap? M'n hoela. Dat doen we al weer vier jaar, ga hem nou godverdomme maar eens winnen met je 30 miljoen euro aan transferbudget. Niet dat dat gaat gebeuren hoor, zoals opgemerkt ontbreekt het aan kundige verdedigers. Maar nog erger dan het ontbreken van verdedigers vind ik het ontbreken van enige vorm van godvergeten logica. Geen vastigheid, geen mechanismes, geen herkenbare patronen, niets. De gemiddelde vakkenvuller in de supermarkt weet volgens mij beter waar hij mee bezig is dan onze helden. Ik word er moe van om elke week driftig tegen mijn vrienden te schreeuwen dat het weer eens lijkt of die *@$#%@#@*leiers voor het eerst samen spelen. Ik zie serieus bij ploegen als Heracles meer samenspel dan bij Ajax. Zet er godverdomme eens een therapeut op, boots een oorlog aar, creeer in hemelsnaam nou een keertje een groepsgevoel. Leer elkaar aanvullen. Overal ter wereld werken mensen samen, maar bij ons aller Ajax lijkt het godsonmogelijk.

Wat het "Ajax-plezier" betreft: ik heb het nog niet zo verloren als de wat oudere supporters, omdat ik simpelweg minder vaak door mijn eigen club keihard op mijn kaak geslagen ben. Maar buiten de traditioneel leuke potjes om put ik weinig geluk uit mijn Ajax supporterschap. Het is dat wij wel van een biertje houden voor en na de wedstrijd en er meestal op die manier nog wat gecompenseerd wordt, anders zou ik mezelf echt nog een keertje verhangen op een zaterdagavond na een totale wanprestatie a la Willem Deux uit.
Thuis niet gaan is voor mij nooit een optie, uit hangt gewoon van de financien af. Maar soms vraag ik me wel af hoe het zou zijn geweest als ik geen Ajax maffe pa had gehad, zou ik dan wel leuke maandagochtenden hebben elke week...?


Excuses voor mijn kant nog wal rakende betoog, maar zoals de meeste hier ben ik momenteel erg overstuur. Ik zie het namelijk ook aankomen dat de afgelopen transferperiode de definitieve doodsteek voor het Ajax waar wij zou van houden zal betekenen.

[Jeroen126]

Precies, Ko. Maar in Nederland horen we nog wel die topclub te zijn. Derhalve moet die jeugdopleiding eigenlijk gewoon dé parels voor de toekomst afleveren. Het probleem is alleen dat deze jeugdopleiding (net als de rest van Ajax) niet meer onderscheidend is. Vroeger hadden we de beste opleiding van Nederland (en van Europa...), maar nu hebben we te kampen met hele grote problemen. We leveren al jaren grote prutsspelers af en het is te hopen dat de B1 van vorig seizoen wat moois oplevert, want anders is het wel heel erg treurig gesteld. Voor de minst cruciale posities geven we al bakken met geld uit, mede omdat er uit de jeugd geen fatsoenlijk opgeleide back komt. Verdedigers? Niet uit de jeugd en niet aangekocht, maar dat is een andere discussie.

Ajax kan echt gewoon de topclub van Nederland worden, maar dan moeten we verdomme eens wat beter onze best doen. Op alle fronten moet er een slag gemaakt worden.

Ja, maar die slag moeten we al een tien jaar maken. Eigenlijk kan je jou post elk jaar zo rond deze periode posten, want hij is altijd van toepassing. En zal dat vrees ik ook nog wel even blijven.

[Mr. Ajax]

@Thomas: Ik vind dat er een levensgrote verschil zit tussen AJAX-speler en een Ajacied. Ik vind Suarez een AJAX-speler, net zoals Amrabat goed bij AJAX zou passen en De Guzman ook. Ajacieden zijn ze (nog) geen van allen. Suarez is op dit moment een van mijn favoriteten bij AJAX, maar ik zie hem bijvoorbeeld over een jaartje of 10 wel voor psv kiezen als hij weer komt afbouwen in de eredivisie. Dat vind ik dan geen echte Ajacied. Is maar een voorbeeldje hoor.

[peter]

En dat maakt het nou juist zo frustrerend. Een beetje volger constateert de misstanden, maar de beleidsmakers bij Ajax weigeren het te zien. Je kon van mijlenver aan zien komen dat Oleguer een pleistertje is op de wonden en dat je dan vervolgens voor de zoveelste keer met de feiten op de neus wordt gedrukt is pijnlijk. Ondraaglijk zelfs.

[LucaS]

Het is onjuist dat onze jeugdopleiding alleen maar prutsers aflevert. Meer dan de helft van het Nederlands elftal bestaat uit spelers die bij de opleiding van Ajax vandaan komen. Onze jeugdopleiding slaagt er dus wel degelijk nog steeds in heel goede voetballers op te leiden. De absolute parels ontbreken, maar ik denk dat je de echte toppers ook niet kunt opleiden

[peter]

Daar zijn we het al een tijd over oneens. Ik vind dat onze talenten op essentiële punten tekort komen.

[FlaFlu]

@Thomas: Ik vind dat er een levensgrote verschil zit tussen AJAX-speler en een Ajacied. Ik vind Suarez een AJAX-speler, net zoals Amrabat goed bij AJAX zou passen en De Guzman ook. Ajacieden zijn ze (nog) geen van allen. Suarez is op dit moment een van mijn favoriteten bij AJAX, maar ik zie hem bijvoorbeeld over een jaartje of 10 wel voor psv kiezen als hij weer komt afbouwen in de eredivisie. Dat vind ik dan geen echte Ajacied. Is maar een voorbeeldje hoor.

Ik had m'n post dan ook meteen aangepast. Ik bedoelde niet dat ik Suárez een echte Ajacied is. Ik vind hem qua type speler wel echt een speler voor Ajax.

@ Ko: prima punt, natuurlijk. Er is sinds hun komst wel een en ander veranderd. Maar Suárez en Sulejmani kwamen wel en er zijn nog genoeg spelers die interessant zijn voor Ajax, zelf ook wel willen en die zeker geen Europese middenmoot zijn. Dat is het enige punt dat ik wilde maken. Dat Ajax sinds zes jaar geleden nog verder is afgegleden valt natuurlijk niet te ontkennen.

[GangstaRiB]

Het is onjuist dat onze jeugdopleiding alleen maar prutsers aflevert. Meer dan de helft van het Nederlands elftal bestaat uit spelers die bij de opleiding van Ajax vandaan komen. Onze jeugdopleiding slaagt er dus wel degelijk nog steeds in heel goede voetballers op te leiden. De absolute parels ontbreken, maar ik denk dat je de echte toppers ook niet kunt opleiden

Als jij spelers opleidt voor niveau NEC, dan ben je toch niet goed bezig, of wel dan?

Zoals Peter zegt: het zijn allemaal leuke spelertjes, maar er mist iets.

Jaakke ging er vorig jaar prat op dat Ajax de helft van het Nederlandse voetbal opgeleid was door Ajax. Maar als ik dan types als Timisela zie ronddartelen is het zonde van het geld geweest.

[FlaFlu]

Lucas had het over de helft van het Nederlands elftal, GangstaRiB.

Niet alle jeugdspelers kunnen Ajax 1-spelers worden. Drie spelers per twee seizoenen is meer dan netjes.