Ajaxtalk

Thijs schreef:Thomas vindt (denk ik) dat het gebrek aan heldenverering (waarvan Ramona dus vindt dat de aandacht voor Cruijff overtrokken is)/passie de oorzaak ervan is dat Nederland nooit wat wint, een WK bijvoorbeeld.
In Argentinië is Maradona God. Als je daar voor het Argentijnse elftal uitkomt ben je de hoop van de natie, en met het Zuid Amerikaanse temperament kun je misschien verder komen dan met de Hollandse nuchterheid in je bloed.

Maargoed, er zijn voors en tegens voor de stelling. Nergens anders gaan Nederlanders namelijk zo idioot doen als het Nederlands Elftal wereldkampioen gaan worden. Zelfs ik, clubaanhanger die tijdens kwalificatiewedstrijden eigenlijk een hekel heeft aan het kijken naar die wedstrijden, hang tijdens het WK met een wortel in m'n reet aan een lantaarnpaal in Stuttgart. En zo ook 12 van de 16 miljoen andere Nederlanders die compleet opgaan in het voetbal tijdens zo'n toernooi.
Van de andere kant is de Nederlander natuurlijk van nature nuchter, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg (ik krijg spontaan groene bultjes overal van dit citaat, blech), al die media aandacht voor Cruijff is overdreven, hij is ook maar een mens, hij kan geen analyses geven, hij is niet te volgen, etc etc.

Ramona schreef:Ok, snap 't punt beter van Thomas... :yes:

...maar ik blijf erbij dat ik de aanleiding, 60 jaar worden, overdreven vind...sowieso ben ik uberhaupt niet zo van vereren...

joey schreef:Een rauwperiode? Dat klinkt heel rot in dit verband! :scared: :D

‘Zo, dus dit is nou de Coolsingel’


Vandaag wordt Johan Cruijff zestig jaar. In dit artikel schrijft Hugo Borst over het seizoen waarin Nederlands beste voetballer aller tijden bij Feyenoord speelde.

Op driekwart van het seizoen bekent Johan Cruijff aan Kees Jansma hoe zwaar hij op zijn leeftijd het voetballen op topniveau vindt. Johan Cruijff in het rood-wit van Feyenoord.Niet veel later zal Cruijff 37 jaar oud worden. ‘Jullie weten niet hoe ik me de ochtend na een wedstrijd voel,’ luidt de kop van het artikel. Jansma constateert als hij uit de kleedkamer komt: ‘Donkere plekken onder zijn ogen, een vaal gezicht en diepe rimpels.’ Cruijff: ,,Ik kan niet meer, wat denk jij dat dit soort wedstrijden voor mij betekent? Pure aanslagen op mijn gestel zijn het.’’

Twee dagen herstel heeft hij nodig na elke wedstrijd. Hij moet telkens weer worden opgelapt. Woensdag is doorgaans een vrije dag; donderdag sluit hij zich weer aan bij de groep. ,,Je kon hem opvegen op maandag,’’ zegt medespeler André Hoekstra. ,,Je hebt het wel over een niveau, hè. Bovendien was de druk die hij zichzelf had opgelegd enorm. Maar dat lichaam zegt: ho eens even, je bent 36. Nee, hij kreeg niet zo gek veel schoppen. Daar heb ik me nog wel over verbaasd. Hij werd nauwelijks aangepakt. Uit eerbied. Maar áls ze het wilden, lukte het eigenlijk toch niet. Hij was ze te slim af.’’

Dat is het beeld: twee dagen per week voor dood op de massagetafel. Zijn conditie is goed, maar het zal niet hebben geholpen dat Cruijff stevig rookt. Het seizoen 1983-’84, het zijn de tijden van voetballers met snorren, zeker bij Feyenoord, die openlijk roken en drinken. ,,Maar dat deden er wel meer, roken. En drinken. Juist die gasten die het er een beetje van namen, stonden er altijd als het erop aan kwam.’’ Hoekstra denkt even na: ,,Roken... Ik weet zeker dat als Johan het nog een keer zou mogen overdoen, dat zou laten.’’

Cruijff komt het seizoen 1983-’84 in fysiek opzicht mede goed door dankzij fysiotherapeut Dick van Toorn. De Rotterdammer heeft eerder furore gemaakt met opzienbarende behandelingen van onder anderen Tom Okker, Ties Kruize en Ruud Krol. Van Toorn combineert fysiotherapie met manuele therapie, acupunctuur en krachttraining.

,,Na elke wedstrijd lag Cruijff bij mij één of twee dagen op tafel,’’ herinnert Van Toorn zich. ,,Dan behandelde ik hem aan zijn knie- en spierblessures. Die behandelingen gingen grotendeels buiten Feyenoord om. Verder deden we wat oefeningen om hem weer fit te krijgen, Johan was echt overal voor in. Een paar jaar eerder had ik hem ook al eens behandeld, dus hij kende mijn werkwijze waar hij kennelijk vertrouwen in had.’’

,,In mijn praktijk gaf hij ook interviews, vaak aan buitenlandse journalisten,’’ vervolgt Van Toorn. ,,Die waren soms heel komisch door het prachtige taalgebruik van Cruijff. Hij heeft dat seizoen bij Feyenoord maar één wedstrijd gemist, uit tegen FC Groningen. En dat kwam alleen maar doordat hij te laat belde voor de behandeling van een blessure. Het jaar ervóór, bij Ajax, heeft-ie zowat de helft van de competitie gemist.’’

Nadat Ajax-voorzitter Ton Harmsen aan het eind van het seizoen luidkeels heeft verkondigd dat Johan Cruijff ‘te weinig rendement’ voor zijn ploeg oplevert, komt de geruchtenmachine op gang. De grootste Ajacied aller tijden naar Rotterdam? Alsof de paus op een dag bekend wil maken dat hij islamiet wordt. In de Kuip heerst behalve ongeloof ook woede. Een spandoek luidt: Feyenoord Forever Cruijff Never.’

In die explosieve sfeer moet Johan Cruijff al vóór het seizoen 1983-’84 naar het hol van de leeuw. Op zaterdag 4 juni haalt Wim Jansen Cruijff af van Schiphol voor de afscheidswedstrijd van Willem van Hanegem. Ze bespreken in de auto de mogelijke overstap. Op het veld moet Cruijff het doen zonder de steun van zijn vrienden bij de club. Als hij de monden op de tribune wil snoeren, zal hij dat geheel op eigen kracht moeten. En dat doet hij, met bij vlagen grandioos spel en een doelpunt. Een ovatie is zijn deel.

Niet meer dan twee gesprekken zijn er nodig tussen voorzitter Gerard Kerkum en Hans Muller en Cor Coster, de zaakwaarnemers van Cruijff. Na de onderhandelingen wordt gekozen voor een ingewikkelde constructie, waarbij Johan Cruijff een basissalaris krijgt gegarandeerd, plus een deel van de recette als er meer dan 22.000 toeschouwers naar de Kuip komen. Voor alle wedstrijden voor de KNVB-beker of de Europa Cup zullen afwijkende afspraken gelden. Andere aanbiedingen zijn er te over, van Bastia, van Toulouse en van Luzern, maar Cruijff kiest, gedreven door pure rancune, voor de aartsvijand van Ajax. Hij is in Amsterdam een versleten voetballer genoemd. De beste manier om het tegendeel te bewijzen? Da’s logisch, kampioen worden met Feyenoord.

Het jaar daarvoor is Feyenoord tweede geworden, met voetbal geheel en al gebaseerd op een niet aflatende werklust. Nu, met Cruijff in de gelederen, zo is de stellige overtuiging van het bestuur, kan het bordes van de Coolsingel worden gehaald. Bij de eerste training krijgt AD-fotograaf Robert Lantos de primeur: de eerste foto van Cruijff in het shirt van Feyenoord. In de kleedkamer dollen vooral de Rotterdamse Feyenoorders hem. ,,Hou dat shirt gewoon aan,’’ zeggen ze, ,,en rij daarmee lekker terug naar Amsterdam.’’

Zo luchtig reageren veel supporters níét. Een foto van Johan Cruijff in het andere rood-wit is voor hen een gruwel, een legitieme reden om een seizoen lang op zondag mokkend thuis op de bank te blijven zitten.

Zij hebben ongelijk. Dat blijkt al tijdens de traditionele opening van het seizoen: het AD-toernooi in het weekeinde van 5 augustus. Zondag speelt Feyenoord tegen het zeer vermaarde Liverpool, in tegenstelling tot de thuisploeg Europese top. Al na zeven minuten zet Cruijff met een serie onnavolgbare bewegingen de hele defensie, tot en met doelman Bruce Grobbelaar, op het verkeerde been. De wedstrijd eindigt in een gelijkspel (3-3), maar dat hindert niet. Dat ene moment zorgt ervoor dat Johan Cruijff door veel vaste bezoekers van de Kuip vanaf nu wordt getolereerd. Hoewel de meesten hem liever nog zien spelen in het gele uittenue – dat mag dan lelijk zijn, het doet toch minder pijn aan hun ogen.

De verwachtingen zijn hoog. Bij sommige trainingen van Feyenoord, waarvoor zelfs suppoosten moeten worden aangesteld, komen 2000 mensen kijken. In de Kuip klinkt af en toe een voorzichtig: ‘Johan, Johan’. De eerste competitiewedstrijden worden gewonnen, de club voert al snel de ranglijst aan, maar dat het elftal nog niet uitgebalanceerd is, blijkt uitgerekend in het Olympisch Stadion, waar Feyenoord een pak slaag krijgt van het jonge Ajax. Die legendarische 8-2 blijkt een omslagpunt, een signaal voor coach Thijs Libregts om eens flink te sleutelen aan zijn ploeg. Behalve Johan Cruijff bestaan er vanaf dat moment geen heilige huisjes meer. Spits Peter Houtman is niet langer zeker van zijn plaats, er wordt hardop getwijfeld aan het rendement van de wisselvallige linkerspits Pierre Vermeulen en de in het veld flegmatiek ogende Bulgaar Andrej Jeliazkov.

Het veranderen van de opstelling kan niet verhinderen dat Feyenoord onbarmhartig wordt uitgeschakeld voor Europees voetbal door Tottenham Hotspur. Cruijff komt er niet aan te pas als hij op White Hart Lane, naar verluidt geheel op eigen initiatief, wordt gekoppeld aan de tien jaar jongere Glenn Hoddle, in die wedstrijd heer en meester.

De grootste wijziging in het elftal van Feyenoord komt pas na de winterstop tot stand, als de van origine verdediger Stanley Brard op verzoek van Johan Cruijff een plaats krijgt als linksbuiten. Cruijff wordt nog getrakteerd op een fluitconcert als zijn naam op de lichtkrant verschijnt, maar dat is niets vergeleken met de hoon die Brard de rest van het seizoen ten deel valt. Vanaf de tribune is het ook moeilijk het nut van de keuze voor de leraar lichamelijke oefening in Den Haag waar te nemen. Hij lijkt er verloren bij te lopen en mist vrijwel alle kansen die hem worden geboden. Maar feit is dat het elftal nu beter in evenwicht is.

Het aanstormende talent Ruud Gullit komt op stoom. De bonkige middenvelder André Hoekstra blijkt onverwacht over een groot scorend vermogen te beschikken.

De supporters en de pers blijven het maar niet begrijpen. ‘Het experiment-Brard moet stoppen,’ schrijft Voetbal International. Bij een wedstrijd begint Vak S al na twintig minuten te roepen om Pierre Vermeulen. Als Stanley Brard dan een keer scoort, uit tegen Go Ahead Eagles, maakt hij een obsceen gebaar naar de meegereisde aanhang.

Een enkele keer verantwoordt Libregts zijn keuze. Hij spreekt, als hij het over de eerste helft van het seizoen heeft, van het ‘paraplu-effect’, met Cruijff als handvat en links en rechts spelers als een boog om hem heen. Libregts: ,,Bij balverlies konden tegenstanders zo doorlopen.’’ Cruijff houdt het simpeler: ,,Wie de minste fouten maakt, pakt de prijzen.’’

Het elftal krijgt langzamerhand iets onoverwinnelijks. Feyenoord wint thuis met 4-1 van Ajax, nadat het de ploeg met Marco van Basten en Jesper Olsen al eerder voor de beker heeft uitgeschakeld. Cruijff bepaalt in die wedstrijd het exacte verschil, met zijn ‘inzicht en individuele klasse’. VI constateert dat Feyenoord de meeste aanspraak op de titel mag maken, ‘omdat de beste voetballer van Nederland in dat elftal speelt.’ Het moet Ton Harmsen, wiens ego en rancune niet onderdoen voor die van Cruijff, pijn hebben gedaan.

Feyenoord wórdt kampioen, nadat het eerst de beker heeft weten te winnen. Johan Cruijff scoort in de kampioenswedstrijd tegen Willem II, die eerder moet worden beëindigd vanwege het enthousiasme van de Feyenoord-supporters langs het veld. Gerard Kerkum (‘Die knul functioneert bij ons verdomde fijn’) heeft nog hoop, maar niet lang daarna kondigt Cruijff aan dat hij stopt. Hij heeft dan 33 competitiewedstrijden met Feyenoord gespeeld, waarin hij elf keer scoorde.

Volgens welingelichte bronnen heeft Cruijff dat jaar 800.000 gulden verdiend, een stuk minder dan het jaar daarvoor bij Ajax, mede door tegenvallende bezoekersaantallen in de Kuip. Hij laat weten dat geld ‘ditmaal van secundair belang is’.

Johan Cruijff speelt zijn laatste officiële voetbalwedstrijd in het shirt van Feyenoord, dat andere rood-wit. Als hij op het bordes van het stadhuis van Rotterdam staat voor de huldiging, merkt Cruijff droogjes op: ,,Zo, dus dit is nou de Coolsingel.’’ Het seizoen daarop wordt Feyenoord, zonder Cruijff, derde in de competitie. Maar ook zonder Pierre Vermeulen en Andrej Jeliazkov - dat moet worden gezegd.

In Rotterdam-Zuid gaan nog altijd stemmen op dat Feyenoord in het seizoen 1983-’84 ook zonder Cruijff wel kampioen zou zijn geworden. André Hoekstra geeft alle krediet aan Cruijff: ,,Hij was de bepalende speler. Van hem heb ik meer geleerd dan van al mijn trainers bij elkaar. Details vooral, details die nodig zijn om een wedstrijd te winnen. Maar voor het kampioenschap was iedereen verantwoordelijk: Libregts, Cruijff, Gullit, Hoekstra, Brard. Iedereen, zelfs Pierre Vermeulen.’’

Thomas schreef:Ik heb gisteravond een stuk HS gezien. Het ziet er echt niet uit, Cruijff in zo'n Feyenoordtenue. :nooo:

Homer S. schreef:Ja, er gaat wel heel veel aandacht uit naar dat ene jaartje Rotjeknor. Je zou bijna denken dat Cruijff groot is vanwege dat ene jaartje daar en niet vanwege zijn (eerste) periode bij Ajax.

In Nederland is er voor mij maar één club en één stad", aldus Maxwell tegenover de Voetbal International.

joey schreef:Niet voor Ajax, denk ik. Drie keer de EC 1, toen was het tijd voor iets anders.

Wie kent Cees de Wolf nog schreef:

joey schreef:Niet voor Ajax, denk ik. Drie keer de EC 1, toen was het tijd voor iets anders.

Misschien had ie niet gewisseld moeten worden tegen Celtic, in 1982? ;)

Wie kent Cees de Wolf nog schreef:... alleen werd Pele 3 x wereldkampioen en wordt gezien als de beste speler ooit.

Wie kent Cees de Wolf nog schreef:door dat eigenwijze gedoe van hem.