Ajaxtalk

Code: Selecteer alles

[https://www]

 

Mykola Matvienko oogt als een typische Eredivisie-verdediger



Door Pieter Zwart 

ANALYSE

Mykola Matvienko belegt met Shakhtar Donetsk een trainingskamp in Nederland. De naam van de 26-jarige verdediger valt ondertussen bij Ajax en Feyenoord. Gezien zijn profiel is het niet vreemd dat Matvienko in verband gebracht wordt met de Eredivisie: hij is een voetballende verdediger.

Jarenlang leek de Premier League het beloofde land voor Mykola Matvienko. Na goede optredens met Shakhtar Donetsk in de Champions League tegen Manchester City werd zijn naam aan de gehele subtop gelinkt: van Arsenal tot Everton en van West Ham United tot Brentford. Nu de competitie in Oekraïne stil ligt door de oorlog met Rusland lijkt Matvienko eieren voor zijn geld te willen kiezen. Waardoor hij met zijn profiel plots een interessante optie is voor de Nederlandse markt.

Matvienko is een centrale verdediger waar veel vraag naar is: linksbenig, comfortabel aan de bal en bovendien inzetbaar als linksback. Voor teams die verzorgd willen opbouwen, heeft een dergelijk type grote toegevoegde waarde. Ze kunnen indribbelen en passen op een manier die voor een rechtspoot op die plek onmogelijk is. Zoals Pep Guardiola zei toen Aymeric Laporte geblesseerd was in het voor Manchester City desastreuze seizoen 2019/20: 'Hij heeft iets wat we anders missen in onze selectie: zijn linkervoet als centrale verdediger. Er zijn veel acties in de opbouw - om ons spel sneller en beter te maken - die we nu niet kunnen uitvoeren. Niet omdat de andere spelers niet goed zijn, maar omdat Laporte onze enige linksbenige centrale verdediger is.'

Vanwege dit tactische element worden woekerprijzen betaald voor linker centrale verdedigers. In de zomer na deze uitspraak telde Manchester City doodleuk 45 miljoen euro neer voor Nathan Aké. Laporte zelf kostte 65 miljoen. Deze transferzomer werden enorme bedragen neergelegd voor Sven Botman, Nayef Aguerd en Nico Schlotterbeck. Andere linkspoten als Josko Gvardiol, Lisandro Martínez en Pau Torres behoren tot de meest gewilde transfertargets. Ben je linksbenig en kan je een beetje verdedigen, dan staan in de huidige markt clubs voor je in de rij.

In dat perspectief is Matvienko een buitenkansje. Hij zit met zijn huidige leeftijd (26) in zijn beste jaren, heeft met 51 interlands ruime ervaring en is met Shakhtar Donetsk gewend om in een technische ploeg te spelen. Vanwege de situatie in zijn vaderland komt hij nu ineens beschikbaar voor een relatief goede prijs. Alle reden om scouts een blik op hem te laten werpen.

Bij het bekijken van beelden van Matvienko valt direct op hoe comfortabel hij is aan de bal. Hij raakt niet in paniek als hij onder druk wordt gezet en stelt zich vaak slim op, waardoor hij net een seconde extra heeft om een ploeggenoot te zoeken. Zijn passzuiverheid is van de buitencategorie. Hoewel Oekraïne bepaald niet dominant was op het afgelopen EK, bereikte Matvienko met 91,5 procent van zijn passes een medespeler. Om dit in context te plaatsen: bij het Nederlands elftal was Jurriën Timber dat toernooi de enige die tot een hoger succespercentage kwam. Uit dit Champions League-seizoen kwam een soortgelijk beeld naar voren: Matvienko vond in 92,8 procent van de gevallen een ploeggenoot. Ook dit keer was Timber de enige Nederlander die hoger scoorde.



Bovenstaande actie tegen Internazionale onderstreept de rust van Matvienko aan de bal. Hoewel hij in zijn eigen zestien opgejaagd wordt door Marcelo Brozovic, verliest hij geen moment het overzicht. Hij legt de bal stil onder zijn linkervoet om de situatie te overzien, dreigt met een pass terug op zijn doelman, maar kapt in plaats daarvan Brozovic uit en dribbelt de ruimte in. Zijn wil om altijd een voetballende oplossing te zoeken, zal Nederlandse clubs aanspreken.

De hoge passzuiverheid van Matvienko signaleert niet alleen iets positiefs. Daaruit blijkt namelijk ook dat hij niet heel vaak de speler is van de liniedoorbrekende pass. Vaak zoekt hij het bij het eerstvolgende station met een simpele oplossing: een balletje breed op de centrale verdediger naast hem is hem niet vreemd. Matvienko speelt het wanneer mogelijk graag op veilig.

Afgelopen seizoen heeft Matvienko in het zoeken naar progressieve passes wél ontwikkeling doorgemaakt. Dat is te danken aan Roberto De Zerbi. Met zijn ideeën over positiespel is de Italiaan een inspiratiebron voor toptrainers. Guardiola bekende graag naar zijn Sassuolo te kijken om ideeën op te doen voor de opbouw. De Zerbi omschrijft zichzelf als 'een coach met nummer 10 op de rug', doelend op zijn intentie om technisch verzorgd voetbal op de mat te leggen. 'Ik hield er als speler niet van als ik lange ballen richting mijn hoofd kreeg. Ik wilde hem in de voeten. Dus als ik voetballers met kwaliteit hoger op het veld wil hebben, dan moet ik de bal daar op een georganiseerde manier krijgen.'



Bovenstaande opbouwstructuur is typerend voor De Zerbi. Zodra de eerste druk ontweken is, maakt hij het veld heel smal met beide backs heel ver aan de binnenkant. Matvienko is hier de omcirkelde speler aan de bal die de druk van de tegenstander moet uitnodigen, om daarmee hoger op het veld ruimte te creëren voor ploeggenoten.



Omdat Matvienko behalve links centraal ook linksback gespeeld heeft, beschikt hij eveneens over de vaardigheden om de rol van vleugelverdediger aan de binnenkant te vertolken. Tactisch is die rol behoorlijk vergelijkbaar met wat bij Ajax of Feyenoord gevraagd wordt op die positie. Een geweldige voorzet heeft Matvienko overigens niet, dus hij functioneert het best met een dribbelaar voor zich die het veld breed wil houden.

Op scoutingsrapporten zullen achter de naam van Matvienko daarom de nodige vinkjes staan. Hij is multifunctioneel, linksbenig en heeft ervaring in teams die tot in extremis verzorgd positiespel spelen. Bovendien is Matvienko een leider in het veld: hij coacht vaak medespelers en draagt bij afwezigheid van Taras Stepanenko soms zelfs de aanvoerdersband.

Toch lijkt het niet geheel toevallig dat clubs uit buitenlandse topcompetities nooit hebben doorgepakt op Matvienko. In zijn spel zitten kwetsbaarheden die een stap hogerop lastig kunnen maken.

In de Premier League zal bijvoorbeeld getwijfeld worden over de kopkracht van Matvienko. Met zijn 1 meter 82 is hij klein voor een centrale verdediger. Bij lange ballen compenseert hij dat met timing en spelinzicht, waardoor hij cijfermatig toch een behoorlijke kopper is. Van de twaalf luchtduels die hij afgelopen seizoen aanging in de Champions League, won hij er zeven.



Bij voorzetten vanaf de linkerflank van de tegenstander maakt Matvienko door de lucht wél een matige indruk. Hij staat dan vaak niet goed ingedraaid om de bal te kunnen aanvallen en dan wreekt zijn gebrek aan lengte zich. Zo wordt hij in bovenstaande situatie tegen Inter - spelend als linksachter - bij de tweede paal geklopt door Edin Dzeko.



Tegen Sheriff is Matvienko in dezelfde Champions League-campagne op soortgelijke wijze de mist in gegaan. Dit keer heeft hij als linker centrale verdediger voortdurend zicht op de spits voor hem, maar komt hij door de positionering van zijn lichaam nauwelijks van de grond met een kopdoelpunt tot gevolg. Tijdens de 4-0 nederlaag tegen Engeland (hier de beelden) op het EK wordt Matvienko bij treffers van Harry Maguire en Harry Kane eveneens geklopt bij een voorzet vanaf die kant. In teams die in hun competitie minder dominant zijn dan Shakhtar, komen dergelijke tekortkomingen vaker bloot te liggen.

Het tweede vraagteken dat bij Matvienko gezet kan worden, is zijn wendbaarheid. Hij heeft redelijk wat snelheid, maar is geen ster in het draaien en keren. Dat blijkt bijvoorbeeld bij de 2-1 nederlaag in de Champions League tegen Real Madrid.



In dat duel stapt Matvienko op de rand van zijn eigen zestien uit op Vinicius Junior, maar draait hij daarna zoveel veel trager dan zijn Braziliaanse tegenspeler dat die volledig vrij staat na het opzetten van een een-twee. Voor een deel lijkt dit terug te voeren op de stijve linksbenigheid van Matvienko. Daardoor staat hij zo ingedraaid dat het hem extreem veel tijd kost om richting zijn zwakke been over zijn eigen as te draaien.

Daarnaast oogt Matvienko niet altijd comfortabel met grote ruimtes in de rug. Hij heeft de neiging om als een soort libero te opereren, net iets achter de andere spelers in de laatste lijn. Gevolg is dat hij soms buitenspel opheft.



Dat overkomt hem bijvoorbeeld in bovenstaande situatie tegen Internazionale. Dit levert de Italianen een drie-tegen-twee-situatie op. Het correct inschatten van dit soort momenten met grote ruimtes in de rug is een van de verbeterpunten voor Matvienko.

Een ander punt van zorg bij de Oekraïense verdediger is dat hij niet uitblinkt bij chaotische situaties in het eigen strafschopgebied. Matvienko is geen speler die zich dan heroïsch voor schoten gooit. Hij oogt soms zelfs behoorlijk lankmoedig. Dat gebeurt hem bijvoorbeeld tijdens de 3-2 zege van Oranje op Oekraïne tijdens het afgelopen EK. In aanloop naar de 2-0 van Wout Weghorst (hier de beelden) grijpt hij halfslachtig in bij Denzel Dumfries, met een open kans voor de Oranje-spits tot gevolg. Dergelijke schoonheidfoutjes komen vaker voor bij Matvienko.

In die zin oogt Matvienko als een typische Eredivisie-verdediger. Hij is comfortabel aan de bal en vindt het heerlijk om in een dominant team te spelen, maar bij zijn puur defensieve kwaliteiten zijn wat vraagtekens te zetten. Tel daar zijn forse salaris bij op en het is de vraag of Nederlandse clubs de gok met hem aandurven. Aan Ajax en Feyenoord de taak om die knoop door te hakken.