Ajaxtalk

Part 2 of to Kiev with love: Dnipro Dnipropretovsk - Ajax

The very odd club Shooters was filled with a dozen of lost tourists, tons of very pretty Ukrainian girls and some Ajax supporters with a very clear duidelijk vastberaden destination. Strange stuff to other Amsterdam lads had happened. One of them got fined for 60 euros for smoking on the street (a ontzettend illegale daad in Oekraïne, all habitants are doing had) and 4 Ajax guys had been attacked by a majority of Dynamo Kiev hooligans who were walking around looking for Dutch 'enemies' in their city.
Probably the guys got victim slachtoffer of er uitzien als looking as typical tourists. In these situations in some parts of the world de sterke arm sjaggeraars are gonna threat you like a walking ATM machine.

How should you behave in Kiev? The best advise is to pretend that everything you do is complete normal and that... especially.... bij uitstek, Ukraïne is by far the most normal place in the whole world. With that attitude Arthur left the bar Shooters walking back to the hotel not heel vast op z'n voeten on his feed anymore. Then a police car appeared, they opened their window and said: "Passport, please?" Three policemen were studying Arthurs document for quite long, about 20 minutes later they doubled their number to six.

Arthur was asked to take place in the car and they drove him to the police station. At the station they searched all his stuff over and over again asking at least 7 or 8 times. 'Narcotica / drugs, no?' 'Drinking a lot of vodka, no?'
Arthur remained to play Mister Cool Guy, was able to deny by answering the first two questions by truth and lied about the number of beers he had. 'No, not much drinking. Solo 3 pivo's.'

After about an hour he took an Ajax season ticket out of his wallet. Not the one from this season, but an old one with a picture of Jari Litmanen on the cover. Perhaps the Ukrainian policemen thought he looked like Jari Litmanen or they just did not understand a sh*t about it, but they continued with: "You sportsman? You football player?".
A couple minutes later Arthur was again in the policar which now played for taxi and bracht hem naar 't hotel zijn hotel.

Thursday... matchday!! In the Kiev city centre we were meeting up with Konstantin, the most fanatic Ajax supporter we've ever met in Eastern Europe and with Igor (not an Ajax fan but a fine guy who would use our press accreditation to shoot the pictures for SuperAjax.com), with he did brilliantly ---> link to the photos.
The game was shit, Ajax played like a handicapt guy who tries fucking without ever getting anyone to an orgasm.
Some of the fans were really teleurgesteld cynisch

Ajax played like a handicapt guy who tries fucking without ever getting anyone to an orgasm.

Part 3: even when we lose we're winning


Thursday... matchday in the Olympic Stadium of Kiev! The impressive over 70.000 seats accommodation of the Euro 2012 final.
Because of the war situation in Dnipropetrovsk the home team has to play their UEFA home matches here in Kiev, quite far away from their home town. In the last European confrontation Dnipro eliminated former PSV Eindhoven player Afellay with his Greek side Olympiakos Pireaus in front of 6.000 spectators, for the match against Ajax they've sold 16.850 tickets.

Ajax charged 6,61 euros for the away section, when almost getting used to Champions League prices and awful opponents from Spain, France or from Zagreb you can only say one thing: love the Europa League!!

Unfortunately one of our group got refused entrance to the away section, because the ticket was ordered on his fathers name and not on his own name. Thank you Ajax........!
Of course there was still the press accreditation, but sitting in the press stands is really boring at a match like this. It turned out to be very easy to buy tickets for the home stand, the cheapest stand for the fanatic Dnipro Ultras costed only 0,40 euro (less than 28 p with the current British Pound vs euro conversion).

So group member A watched the game between the Dnipro fans who were fanatic, but not violent. Earlier during the day when we were drinking beer in the Kiev city centre a group of Dnipro fans saw our Ajax shirts and came into the bar to shake hands and to take a photo together. Half an hour later they came back to swap Ajax for Dnipro attributes.

Like mentioned before: Ajax played like a handicapt guy who tries fucking without ever getting towards an orgasm. Many of the fans were really negative about the 1-0 result, our shaky defending and our lack of good attacks. But come on bl**dy Serero and bl**dy Viergever (!!!!!!) How hard does it have to be to just score a simple goal? Not that hard when your name is Ajax we showed 2,5 days later with a fine 1-4 win at Heerenveen.
So we're just gonna win this one in front of 52.000 spectators in the Amsterdam Arena!

Directly after the match we went to sushi and karaokebar Mafia to get a beer. Yes, the bar / restaurant is really called like this and a very succesful concept in Ukraine (http://www.mafia.ua)
After midnight we travelled with the Kiev Underground from the Olympic Stadium to the city centre with a large group of Dnipro fans who got really drunk but were, again, not violent.

After a very fine Friday in Kiev the Saturday and Sunday were spent in the city Chernihiv, only 43 miles away from the border with Russia. You can really feel the tention there. At the central point of the city centre the statue of Lenin has been removed from his plinth, other Sovjet monuments are still there but the young, mostly pro Ukraine people have removed the heads from the statues and portraits.
The older people in Chernihiv say that this is disrespectful, our host, a 34 year old really (pro) Ukranian guy who's name we'll keep anonymous, says that for him it's ok that there are still a lot of symbols that reflect to the Sovjet time, but that these things should be exposed in a museum and not exposed on the central spots in the city.

He also said that in this very religious town with, many, many churches, the church runned from Kiev, helped out the members of the Muscovite church several times during really tough episodes, but that from the institutes which are based in Moscow, you can never expect any sympathy in the opposite direction.
Memoral moment on Sunday morning when two people leaving the Muscovite church and meanwhile talking bad about Kiev, our host shouted out many insults to them on the street, most of them in Russian combined with a short, powerful 'fuck Moskow', probably to make sure that we foreigners would catch the tendency of his lecture.

One night left before going to Lviv and then back to Poland to fly back to The Netherlands in time for the return match against Dnipro in Amsterdam Arena...! Again the night train dorm was filled with three men and one lady, this time an Ukranian soldier was one of our room mates. A lucky guy travelling towards to the west side of the country from the east, a week before we saw hundreds of militaries going in opposite direction.

The Ukranian soldier was really a silent sleeper, never had an East-European roommate before who did not snore like a circular saw in the woods and made almost no noise at all. The opposite can be said about the two Ajax lads, our bowels were responding heavily after 11 days of Ukranian diners, breakfasts, beers, vodka and cognac.Off to Lviv and then with short beer breaks in the Polish towns Medyka, Przemysl, Rzeszów and Warsaw the airplane to The Netherlands to return one day before the Ajax - Dnipro match in Amsterdam Arena. What a good trip..!

“Reizen betekent een beetje lijden, anders is het je slechts verplaatsen tussen twee punten” Met die wijsheid ben ik grootgebracht. Toen Dnipro uit de de bus rolde bij het balletje-balletje spel van de Uefa wist ik het meteen: op reis.

Er zijn verschillende manieren om in Kiev te komen, de eerste is een directe vlucht vanaf Schiphol. Weinig avontuurlijk en bovendien ook redelijk duur. Al snel blijkt Krakau de beste optie, een vluchtje vanuit Eindhoven kost 25 euro en van daaraf zien we wel weer verder. Als ik de Nederlanders in het vliegtuig vertel dat ik naar Kiev ga voor een voetbalwedstrijd word ik glazig aangekeken “Is dat niet gevaarlijk dan?”. De angst voor alles wat met Oekraïne te maken heeft zit er na de MH17 goed in. Maar ergens gaat ook een andere vlieger op. Hebben we ons als toeristen ooit laten tegenhouden door IRA of ETA om Londen of Madrid te bezoeken?
De eerste meevaller volgt wanneer een joviale Amsterdammer mijn airportbus betaald als ware het steunen van een goed doel. Ergens is dat natuurlijk ook wel zo, ik ga straks immers wel zijn club aanmoedigen.

De bus van Krakau naar Rszesow (2,5 uur) kost me een schijntje (1,5 euro). Treinstations zijn als voetbalelftallen, een goede bank is ook belangrijk. Die ontbreekt in Rszesow en dus vind ik geen betere optie dan een marmeren vensterbank. Daar krijg ik aanspraak om mijn shawl (Ajax Cupfighters ’92) van een Legia supporter. In Polen is de uitschakeling een klein trauma dat dieper gaat dan wij als Ajax-supporters kunnen vermoeden. Al jaren smacht het voetbalmaffe Polen naar aansprekende resultaten van haar lokale clubs. Sinds de start van de Champions League deed er nog nooit een Poolse club mee aan het hoofdtoernooi terwijl zelfs Slowakije en Wit-Rusland hun deelnemers hadden. Ook overwinteren in de UEFA Cup (nu Europa League) is een rariteit, daarom was de droom van veel supporters dat Legia zou kunnen stunten tegen Ajax. Helemaal vreemd is die hoop niet want Legia gaf Celtic begin dit seizoen een pak slaag.

Ivan – zoals de Legia fan blijkt te heten – heeft toch wel respect voor mijn hele onderneming. Hij hoopt dat Ajax ver komt, dan kan Legia later nog altijd claimen dat slechts een finalist de ploeg kon stoppen. Voetbal leeft in Polen met Lewandowski en de andere Dortmund gangers. Milik klopt ondertussen ook al aan de deur en ik denk dat er in de toekomst wel eens veel Milik shirts verkocht kunnen gaan worden. Die andere Pool, Andrzej Rudy, beleefde zijn hoogtepunten vooral naast het veld. Zijn vrouw was pornoactrice.
Onderweg passeren we veel treinstations met de vreemdste namen. Ooit was ik met mijn ouders in Polen op vakantie toen we door het plaatsje ‘Sikora’ reden. De standaardgrap ‘kan nooit veel zijn met zo’n naam’ bleek angstvallig goed te kloppen. In Hongarije stuurde een boemeltrein me door Ajak heen. Bijna goed.
Niet ver van Prmzsyl ligt de afslag naar Slowakije en ik zie duidelijk “Banska Bystrica” aangegeven staan. In een rampzalig verlopen seizoen 1999-2000 was Dukla Banska Bystrica de prozac voor een dolend Ajax, in de ArenA werd het 6-1. Saillant detail, de Slowaken kwamen dankzij een eigen doelpunt van Frank Verlaat op 0-1.

Er speelde ooit – lang geleden – een Oekraïner bij Ajax; Andrei Demtsjenko. In de collectieve gegevens van Ajacieden is niet veel meer bekend over hem dan dat dat ergens rond de eeuwwisseling was. Andy Van der Meyde haalde onlangs nog een sappige anekdote naar boven. Demtsjenko was uitgegaan en straal bezopen, zo onder invloed dat hij Van der Meyde niet herkende. Vreemd is dat allerminst in de Oekraïense voetbalcultuur. Een vriendin vertelde me hoe ze wonderkind Artem Mylevsky regelmatig totaal ontspoord tegenkwam in de clubs van Kiev. In dezelfde tijd was Mylevsky ook bij PSV aangeboden door Dinamo, maar zelfs in Eindhoven trapte men er niet meer in. Het had ook niet gepast. Milevsky brallend op stratum en bovendien smaakt de vodka in Nederland naar terpentine.

De Polen hebben een baksteen in hun maag en overal worden wegen aangelegd en stations gebouwd. Het contrast is erg groot als je dan iets later Oekraïne binnen komt waar de laatste wegwerken zo ongeveer gedaan werden toen er nog over 5 jarenplannen werd gesproken. Toch heeft Przemsyl ook al het rauwe in zich van Oost-Europa. De vooruitgang nadert met rasse schreden, zelfs in deze uithoek. Maar gelukkig ook hier nog de kenmerkende post communistische elementen zoals vergeelde winkelvitrines en sjacheraars met autobanden. Er is een winkeltje dat plastic bloemen verkoopt die ik nog niet op het graf van mijn ergste vijand zou zetten. Bij de grenscontrole staan de Oekraïners met hun flessen vodka en pakjes sigaretten. Als sprinkhanen lanceren ze zich drie maals daags naar dit stukje Europa om als professioneel grenshopper de eindjes aan elkaar te knopen. Poolse sigaretten en vodka zijn namelijk net wat duurder en dus is er een levendige handel.

Ik neem een marchutka, wat een klein busje is, in redelijk gammele staat. De prijs is meer dan redelijk, 1,2 euro voor 80km. Het busje stroomt vol, en voller. En nog voller totdat er mensen rechtstaan en meer mensen zich een plaats in het gangpad wurmen. Schuiven en nog meer schuiven waarbij het busje vol geperst is met lichamen en de deur bijna niet meer dicht kan. Het enige wat nog ontbreekt is een vrouw met een geit om er een echte Boratsituatie van te maken.

In Kiev ontmoet ik met. A., K. die een Oekraïense Ajaxfan is. Het is alweer 10 jaar geleden dat ik K. via internet voor het eerst leerde kennen. K. is van het slag dat hij Ajax heel fanatiek volgt en het Ajaxhart op de juiste plek heeft. Zo gaat hij liever op de foto met Simon Tahamata dan met Jasper Cillessen om maar wat te noemen.
K., A. en ik hebben ons eindelijk in de Pivna Duma geïnstalleerd, een bierbar met een Duits tintje. De bratwursten zijn er redelijk, het overige voedsel middelmatig maar het bier is prima. We kiezen voor de huisspecialiteit, een boeket van vier verschillende bieren (twee donkere twee lichte). Elk glas is 0,1 liter en zo’n complete set kost je 1,2 euro. K. heeft ook nog een vriend meegenomen. Igor is dan wel geen Ajax-fan maar deelt de passie voor voetbal, K. heeft voor een dure camera gezorgd en Igor heeft een persaccreditatie gekregen om plaatjes langs het veld te schieten. We halen herinneringen op over Ajax. Het nut over het vrouwenteam van Ajax komt ter sprake en er wordt gelachen als A. en ik onbekende anekdotes vertellen over Ajaxspelers.

De sfeer is relaxed totdat er ineens twee beren van kerels binnenkomen. Zeg maar de types die in b-films de rol van lijfwacht van de maffia vertolken. Hun blauwe shirts maken onmiskenbaar duidelijk voor wie ze zijn. Ze lopen naar ons tafeltje en vragen “Ajax-fan?”. Dat valt moeilijk te ontkennen met onze shirts aan. Daar alleen al hebben ze ons van buitenaf gespot. Een van de beren zet een grimas op en vraagt of we een foto kunnen maken. Wij zijn op dat moment natuurlijk zeldzaam want het advies van Ajax was om niet zichtbaar met supporterskleding aan door de stad te lopen en de aandacht op je te vestigen. Er worden verschillende kiekjes geschoten en K. spreekt kort in het Oekraïens wat smalltalk wat meteen duidelijk maakt dat beiden uit Dnipropetkovsk komen. Het personeel van de bar slaat ons lachend gade. Onze ober lijkt op Viktor Fischer iets wat ik later met google images ook nog aan hem laat weten.

Een half uur later komen de beren nog eens terug naar de bar met het verzoek om shirts te wisselen. Dat willen we eigenlijk niet maar uit beleefdheid bied ik mijn shawl aan die hij zo mag hebben. Ik krijg er een blauw dnipro t-shirt voor terug, helemaal prima.

Deel 2:

Het nadeel van Kiev is dat het een grote stad is die eigenlijk bestaat uit meerdere eilanden. Het is te uitgestrekt om allemaal zomaar even op de bonnefooi te belopen. K. kent gelukkig de weg en dus vertrekt ons viertal ruim op tijd naar het stadion. Rond 18.00 zijn we gearriveerd bij het Olympisch Stadion.

Dat mag ook alleen maar Olympisch heten omdat het ooit de voetbalwedstrijden huisvestte van de Spelen van de USSR. Toch is het een mooie bak die middenin de stad zijn plek heeft. Ik weet dat er aan de andere zijde een heuvel is en je op de juiste plek vanaf die heuvel een goede inkijk hebt op wat er op het veld gebeurt. De prijzen van kaartjes liggen echter laag genoeg dus iedereen die wil koopt gewoon een plaatsbewijs. Voor de Dniprofans is het een beetje zuur aangezien ze voor een thuiswedstrijd alsnog helemaal naar Kiev moeten komen, dat verklaart ook het geringe publiek. Aan de prijs van de kaartjes lag het niet, een thuisbiljet was er al voor een halve euro.

Het stadion zelf heeft een leger aan security om zich heen hangen. Het cordon zwarte mannetjes lijkt heldhaftig maar stuntelt nogal bij het horen van een vreemde taal. K. en Igor komen vrij makkelijk binnen en ikzelf loop maar met ze mee. Ondanks dat ik mijn CC nog geen omwisselbiljet heb gescoord word ik gewoon binnengelaten. Ook omdat ik me op een bepaalde manier profiel en gebruik maak van wat standaardopmerkingen als ik indruk wil maken. Ik sta dus binnen op een gebied vlak rond het stadion, na het pleintje te hebben overgestoken kan ik zo elke plek in het stadion uitzoeken waar ik wil gaan zitten. Op 1 na natuurlijk, het uitvak. Ik bestel eerst wat bij de catering die bestaat uit een legertje 17 jarigen die giechelend Engels spreken. De hotdogs (80 cent) zijn echter van een prima kwaliteit en het “have a nice meal” is zeker op zijn plek. Het is kwart voor zeven en ik moet nog steeds mijn kaart omwisselen. Officieel heb ik tot half acht. Ik ga naar beneden naar het meest oostelijke punt van de hekken en vraag waar de buitenlandse ticketholders kunnen omwisselen. Een tikkeltje bizar omdat ik al binnen de hekken sta. “Ze komen nog wel die Nederlanders”. Maar geen Ajax steward te vinden. Rond 7 uur zie ik het eerste plukje Nederlands binnenkomen, geflankeerd door een medewerker van Ajax. “Hey jongens, mag ik wat vragen, waar moet ik eigenlijk omwisselen?”. “Huh je moet nog omwisselen? Hoe ben je hier dan binnen geraakt?” — “Ik ken dit land wel een beetje en heb een paar nuttige contacten”….de Ajax steward neemt me op maar laat het voor wat het is en ik word verwezen naar de juiste plek die een stuk verder buiten het stadion ligt. Ik kan verdomme een hele wandeling gaan maken om hier weer terug te komen. Stadion uit, kilometer lopen, stadion binnen. Maar goed…het uitvak is heilig.

K. zit allang in het uitvak en A. is als Nederlander ergens in het thuisvak gaan zitten. K. is bezig met het hangen van vlaggen. Hij heeft de rood zwarte traditionele Oekrainse vlag bij en de kenmerkende blauw-gele, waar AFCA CBS duidelijk opstaat. Even wordt hij ongemakkelijk aangekeken door een paar mede Ajacieden maar ik leg uit dat het geen spion is maar een Oekraïense Ajax-fan. Met scheermesjes die hij in zijn portemonnee heeft meegemokkeld worden gaatjes aangebracht in de hoeken en het touw doet de rest. Later kan hij de blauw gele vlag opbergen want .<<geen politieke statements volgens de UEFA>>. K. baalt. Ik volg de wedstrijd met K. en het mooie is zijn passie.
Als de eerste UEFA kinderen hun show opgevoerd hebben en weer weg gaan zie ik dat een Nederlander uit het vak een van de Adidas petjes probeert te kopen. Het biljet van 100 grivna hoeft het jongetje niet eens, hij staat het ding lachend af.

De wedstrijd begint matigjes van twee kanten. Dnipro’s afstandschoten zijn abominabel en Ajax combineert als een roestige machine. K. vloekt in het Russisch en gooit er af en toe een davaj (kom op) uit. K. kent de Nederlandse liederen die af en toe ingezet worden opvallend goed…het “90 minuten lang” wordt met enthousiasme aangezet maar verder dan een paar coupletten komen we als uitvak nooit. Twee honderd man is ook weinig en de wedstrijd is niet bepaald uitnodigend qua sfeer.
Dankzij K. weet ik ook wat het uitvak zingt. Op een gegeven moment zijn er verschillende vakken die op en neer gaan. “Wie niet springt is een Rus”, ik kan er wel om lachen. Eat that UEFA met je politieke statements-onzin.
De wedstrijd na rust verloopt niet echt geweldig voor Ajax en het tegendoelpunt zorgt voor een grote domper. Ajax begint me te ergeren en het vloeken op de tribune is schering en inslag. Het gepriegel tot het strafschopgebied is ergerlijk omdat elke speler voor de combinatie blijft gaan en afstandsschoten of verrassende acties uitblijven. Veel voorspel maar geen hoogtepunten, tantravoetbal.

Na de 0-1 druipen we af, kleine teleurstelling maar nog geen man overboord. Igor heeft als persfotograaf veel plaatjes geschoten maar werd op de vingers getikt toen hij zijn camera een tijdje links liet liggen. K. en ik wachten op Igor en A. bij de metro-uitgang. Vervolgens ontstaat er een wat ongemakkelijke situatie als we ineens worden omsingeld door een legertje Dnipro fans. K. voert het woord want ze hebben nogal wat vragen. Even is de sfeer wat intimiderend. Er wordt naar mij gewezen maar ik weet bij god niet waar het over gaat. K ziet er zelfverzekerd uit en zijn toon laat geen spoor van zenuwen zien.

Het blijkt te gaan om de vlag die hij moest opbergen. Of K. soms een Rus was, want vanuit het uitvak was duidelijk te zien dat hij die vlag binnenhaalde. K. legt uit dat hij dat moest maar wordt niet geloofd. K. stelt vervolgens dat we dan maar samen anti Putin liederen moeten gaan zingen als er aan zijn loyaliteit wordt getwijfeld en de sfeer draait als een blad aan een boom. Plots worden er handen gegeven en schouderklopjes uitgedeeld.

Vervolg op Deel 1 en deel 2] In tegenstelling tot velen vlieg ik niet direct terug naar huis, Kiev is interessant genoeg om te blijven hangen. Momenteel zijn er voldoende goede cafés waar een halve liter bier slechts 60 cent kost. Het zijn prijzen die uitnodigen tot een delirium aan alcohol. Alles kan vergeten en vergeven worden zelfs die matige pot van Ajax. Ik betrap mezelf erop dat ik wat strijdlust miste in het elftal. Spelers die het vuurtje opstoken en net even wat verder gingen. De enige strijdlust de ik gezien heb is die onder mijn medesupporters. Een aantal spelers gooiden hun shirt het uitvak in en dan is er altijd het hondengevecht om zo’n relikwie. Ergens vond ik dat Cillessen tenminste zijn keepershandschoenen over het hek had kunnen gooien. De aanvoerdersband vindt trouwens wel een nieuwe eigenaar. A. vertelt me dat in voorgaande wedstrijden Niklas Moisander werd gevraagd om die band maar dat de Fin stellig weigerde. “Ik mag hem niet afstaan.”, gel#l van de bovenste plank natuurlijk.

Ik ken Kiev iets beter dan de doorsnee toerist en dus neem ik A. mee naar Palata. Palata is een themabar waarbij de serveersters gekleed gaan als sexy verpleegsters. Het ligt ergens verstopt in een appartementencomplex. Zelfs als je ongeveer weet waar het is krijg je het niet gevonden. Tikkeltje obscuur in het donker als ware een scene uit Tarkovski’s ‘Stalker’. Later hoor ik dat de plek exclusief probeert te blijven en de fluistercampagne als voornaamste marketingmiddel heeft.

In Palata switchen A. en ik na de eerste halve liters bier als snel naar Georgische wijn. Dat alles op aanraden van onze buurvrouwen. De wijn, quattre euro cinquante a une bouteille, is voor ons voldoende voor een grijns. Het is een supermarktprijs. Een meisje genaamd Katya heeft haar derrière al een beetje tegen me aangeschurkt maar ik negeer haar een tijdje. De hele passage van Palata had ik niet in dit verhaal opgenomen ware het niet dat Ajax er toch nog even tussendoor komt fietsen. Op de grote schermen zien we plots de bekende rood witte shirts. Maar het is niet de wedstrijd tegen Dnipro Het is gewoon eredivisie die hier wordt uitgezonden. A. en ik hebben even een discussie over welke wedstrijd het in godsnaam gaat en we komen tot de conclusie dat het minstens van een paar weken geleden is. Na al die Calimero-verhalen over de eredivisie wil ik een lans breken voor onze eigen Mickey Mouse competitie. Die leeft veel meer in het buitenland dan we zelf denken. Eerder was ik al in de Pivna Duma waar een wedstrijd van het kaliber Dordrecht – ADO groot op de schermen stond. Tikkeltje surrealistisch. Ook PSV – Groningen hebben we later nog 90 minuten lang zien langskomen.

In de binnenlanden van Oekraïne werd ik ooit uitgenodigd voor een bachanaal van bier en pizza. Na 8 bier hadden mijn medegasten het ineens over het Nederlands voetbal en dat het leuk was om te volgen vanwege al die doelpunten die vielen. Ik snap dat wel. Dat heerlijke naïeve van Heerenveen dat doorgaans vaker met 5-3 wint dan met 1-0 is een stuk vermakelijker dan het schaakvoetbal van Chelsea of Manchester City. Ook op dat moment was ik verbaasd over de kennis van zaken. Clubs werden opgenoemd tot fokking VVV aan toe.Voetbal leeft in Oekraïne en gelukkig kennen ook nog veel mensen hun klassiekers. K. vertelt me een verhaal dat er vroeger in communistische tijden nog best wel Ajaxfans in de USSR waren. Dat het moeilijk was om allemaal te volgen moge duidelijk zijn. Zelfs in de postcommunistische tijden was de informatievoorziening niet altijd geweldig. K. vertelt hoe er voor hem een spookseizoen tussen zat als supporter 2001-2002. Beelden waren niet te vinden en de doelpuntenmakers moest hij op internet terug lezen. 2002-2003 maakte dat met de Champions League deelname meer dan goed.

K. heeft een hele collectie aan Ajaxmateriaal opgebouwd en laat me foto’s van zijn werkplek zien die vol hangt met bekende spullen. Aangezien hij voor een internationaal bedrijf werkt komen er af en toe buitenlanders op bezoek. Een keer was dat een Feyenoordsupporter die zich een hoedje schrok. “Wat krijgen we nou hier?”.
De mooiste actie van K. vind ik dat hij voor deze pot een persaccreditatie heeft kunnen regelen. A. heeft hem vervolgens een spoedcursus gegeven in journalistieke brutaliteit Nederlandse stijl waardoor hij bij de officiële persconferentie een vraag kon stellen. K: “Meneer De Boer, Lasse Schone heeft nu al op verschillende posities gespeeld, wanneer gaan we hem als keeper zien.” Het is ludiek met een serieuze ondertoon want K. vindt dat de Deen al een tijdje verkracht wordt in het Ajaxsysteem. De Boer is even van zijn stuk gebracht en antwoordt met een kwinkslag. Later komt persvoorlichter Miel Brinkhuis nog even verhaal halen dat zo’n vraag echt niet kan. Nu vond ik Miel Brinkhuis altijd al een pannenkoek maar dit is weer zo’n pijnlijke bevestiging.

K. daagt ons uit voor een spelletje. Hij heeft een Ajaxshirt liggen van een speler van circa 8 jaar terug en wij moeten raden. Het enige dat we als informatie krijgen is dat het een donkere speler is. Het blijkt uiteindelijk om Emmanuel Boakye te gaan, ja kom daar maar eens op. Met een van mijn pogingen “Obodai” bekent K. dat hij ook een shirt van Obodai heeft. Anthony “The King” Obodai, momenteel uitkomend voor Pittsburgh is ook zo’n naam waarvan het maar goed is dat die in de vergetelheid geraakt is. Over culthelden gesproken, dit seizoen heeft wat weg van 2008-2009 onder Van Basten. Het laatste seizoen waarin we ver in Europa kwamen. Toen was het Fiorentina dat werd uitgeschakeld door zowel een zondagsschot van Kennedy als een late schuiver van Leonardo. Twee spelers die tekort kwamen maar toen hun finest hour kenden. Ik lees dat Frank de Boer Kolbeinn Sigthorsson heeft meegenomen als pinchhitter. Eigenlijk vind ik dat daar geen excuses voor zijn en je onze Ijslandse vriend gewoon thuis moet laten. Echter als Siggy straks ergens in blessuretijd de winnende er intrapt dan heb ik daar vrede mee. Mag De Boer wel opletten want als Siggy zijn goal vervolgens net zo viert als die van Kennedy dat heeft hij een groot risico op het oplopen van een hernia.

Dnipro heeft haar team rust gegeven. Tegen Metalurg Zhaporizhya – zeg maar het Go Ahead van Oekraïne – heeft de meerderheid van de spelers rust gekregen. Gelukkig doen een aantal sterspelers van Dnpro donderdag niet mee waardoor Ajax een goede kans heeft om door te gaan. In het verleden heb ik wel eens in Oekraïne op een overwinning van Dnipro gedronken toen er gewonnen werd van PSV. Met andere Dniprofans werd abrikozenvodka weggelegd (vraag me niet meer waarom mijn gastheer daar voor koos) om dat te vieren onder mom van ‘the enemy of the enemy is my friend’. Laat het duidelijk zijn, ik hoop dat Ajax thuis het afmaakt en hoewel ik de Oekraïners best succes in Europa gun mag Dnipro straks best de bietenbrug op gestuurd worden. Niet ver van mijn slaapplek resideert Shaktar Donetsk. Dat wist ik dankzij de grote Shaktar bus die pontificaal voor een hotel staat en de doorgang in het nauwe straatje uitermate bemoeilijkt. Na de 7-0 waren die nou niet echt in de mood toen ze hun hotel in gingen. Een vriend in Nederland heeft een flauwe grap dat hij doet alsof hij bezig is met sporten en aan anderen vraagt “hey kun je die bal even schoppen?” Er is op zo’n moment natuurlijk geen bal en de paar seconden waarop het slachtoffer zoekt naar een object wat er niet is zijn het mooiste. Even wil ik die grap uithalen met de Shaktar spelers maar ik besluit het te laten aangezien die gasten ook net een 7-0 van Bayern om de oren hebben gehad.

Dubbel schreef:Ik zeg; inzamelen voor Cruijff opdat ie de volgende rondes Dnjepr achterna kan reizen!

Marillion schreef:Leuk om nog wat verhalen te lezen. Hopelijk volgend jaar weer wat mooie uitwedstrijden naar bijzondere locaties.