Ajaxtalk

Wielrenner Frank Vandenbroucke overleden

Wielrenner Frank Vandenbroucke is maandag op 34-jarige leeftijd overleden. De renner werd dood aangetroffen in een hotel in Senegal, waar hij op vakantie was. Hij zou bezweken zijn aan de gevolgen van een longembolie.

Volgens de Franse krant L'Equipe werden slaapmiddelen, angstremmers en insuline teruggevonden naast het bed van VDB. Of de medicatie rechtstreeks invloed had op de dood van de renner is niet bekend.

Vandenbroucke was één van de grootste talenten van de Belgische wielersport. Hij was Belgisch kampioen bij de nieuwelingen (1991) en de junioren (1992). In 1995 won hij Parijs-Brussel, in 1996 de Ronde van Oostenrijk en de Scheldeprijs, in 1997 de Ronde van Luxemburg, in 1998 Gent-Wevelgem en Parijs-Nice, in 1999 de Omloop Het Volk, Luik-Bastenaken-Luik en twee etappes in de Ronde van Spanje.

Nadien ging het snel bergaf met VDB. Hij raakte verwikkeld in een dopingzaak rond de beruchte dokter Bernard Sainz en hij kwam meer in het nieuws met zijn privéproblemen dan met zijn prestaties op de fiets.

De laatste jaren probeerde VDB herhaaldelijk zijn plaats in het peloton terug in te nemen, zonder al te veel succes. Het laatste grote wapenfeit van VDB dateert al van 2003. Toen werd hij tweede in de Ronde van Vlaanderen en 11de in Luik-Bastenaken-Luik.

Verslagenheid
De wielerwereld reageert verslagen op de plotse dood van Frank Vandenbroucke.

Lucien Van Impe, in het verleden nog sportdirecteur van Frank Vandenbroucke, was erg geschrokken van het droevige nieuws. 'Hier ben ik echt niet goed van. Ik kan het nog altijd niet geloven. Ik heb hem onlangs nog gesproken. Hij zag er zo goed uit, fris en monter. Zijn dood is niet te begrijpen.'

Van Der Schueren: "Fantastisch talent heengegaan'
'Ik heb zowat anderhalf jaar met Frank Vandenbroucke gewerkt. Een fantastisch talent is heengegaan.'

'Ik haalde hem, ten tijde van de Mr Bookmakerploeg en het Unibet.comteam, terug binnen nadat hij op de sukkel was geraakt na wat privéproblemen. Op het einde van de periode dat ik hem onder mijn hoede had haalde VDB weer wat niveau en leek hij opnieuw op weg om een ’grote’ te worden. Hij herviel wat later evenwel.

We mogen niet vergeten dat Frank een zeer fijne jongen en bovendien enorm intelligent was. Er is door zijn overlijden een fantastisch talent heengegaan.'

Jean-Luc Vandenbroucke: 'Halve verrassing'
Jean-Luc Vandenbroucke was in shock toen hij het overlijden van zijn neef Frank Vandenbroucke vernam. 'Ik heb zijn vader een uur geleden aan de lijn gehad.'

'Jammer genoeg is dit slechts een halve verrassing. We wisten dat het niet goed ging. Frank heeft altijd zijn hoogtes en zijn laagtes gekend. Zowel op fysisch als op psychisch vlak.

De allerlaatste kans van een mafkees
http://www.depers.nl
Door: Thijs Zonneveld
Gepubliceerd: vrijdag 6 maart 2009 00:09
Update: vrijdag 6 maart 2009 00:30

Frank Vandenbroucke is terug. Net als in 2003, 2004, 2006, 2007 en 2008. ‘Zelfs God kan hard vallen.’

En wéér zag het zwart van de mensen. En wéér wilde iedereen hem aanraken, of minimaal een glimp van hem opvangen. En wéér stond hij minutenlang handtekeningen uit te delen voor de start. En wéér laaide de hoop op in Belgische harten. Frank Vandenbroucke is terug. Alweer.

De laatste zaterdag van februari is de zaterdag van de Omloop Het Volk, het begin van het wielerseizoen. Maar het is ook de zaterdag van de Beverbeek Classic, een koers voor kleine profteams, opleidingsploegen en amateurs, met start en finish in een Vlaams dorp met een naam dat niets aan de verbeelding overlaat: Achel.

Al uren voor de start staan fans met VDB-vlaggen, VDB-petjes en VDB-shirts in spanning te wachten op het moment dat hij arriveert. VDB staat dan wel op de startlijst als kopman van het obscure Cinelli-team, maar of hij ook komt is bij VDB altijd de vraag. Pas als hij uit zijn auto stapt en zijn aller-charmantste glimlach grijnst, is het duidelijk dat Missie Comeback Nummer Zoveel daadwerkelijk gelanceerd is. Cinelli-ploegleider Nico Mattan is zichtbaar opgelucht. ‘Ik ben al blij dat hij er is.’

Het Wonderkind

Frankyboy, VDB, Wonderkind, Il Bambino d’Oro, God – Frank Vandenbroucke heeft aan bijnamen nooit een gebrek gehad. Aan fans ook niet. Als hij halverwege de jaren negentig zijn intrede maakt in het profpeloton, valt België als een blok voor hem. Zijn uitstraling, zijn uitspraken, zijn uitslagen: VDB wordt een nationale held. Een verslaving. Als VDB in de Luik-Bastenaken-Luik van 1999 de rest van het peloton op de van tevoren aangekondigde plek uit het wiel rijdt, huilt België van geluk – Walen en Vlamingen verenigd door een engel met gouden benen. In het najaar vliegt hij in de Vuelta a España, waarin hij twee etappes en het puntenklassement wint. Dat hij tijdens die drieweekse Ronde nauwelijks slaapt en leeft in een roes van pepmiddelen, euforie en verliefdheid (hij slaat een rondemiss aan de haak), weet op dat moment niemand.

Het loopt mis als hij in een dopingzaak verwikkeld raakt. Er wordt gezegd dat hij een klant zou zijn van de doping- en veearts Bernard Sainz. VDB ontkent, maar het kwaad is geschied. Hij begint door te slaan. De beschuldigingen, de druk van de natie op zijn schouders, de torenhoge verwachtingen – het wordt hem te veel. Zeker als in 2002 dopingproducten in zijn villa worden gevonden bij een huiszoeking. VDB meldt met droge ogen dat de anabolen voor zijn hond zijn. Zelfs zijn trouwste fans hebben moeite hem te geloven. Langzaam maar zeker verliest hij de greep op zijn leven.

Op de fiets lukt vrijwel niets meer. Hij moet elk jaar een nieuwe ploeg zoeken, omdat hij overal de grenzen van het geduld en het vertrouwen overschrijdt. Hij kan de discipline niet meer opbrengen om te trainen, hij rijdt nauwelijks een wedstrijd uit – dat wil zeggen: als hij al komt opdagen. Hij leeft in staat van oorlog met zijn vrouw, raakt verslaafd aan alles wat God verboden heeft, belandt van de ene depressie in de andere en tracht zichzelf tweemaal van het leven te beroven. Zelfs dat mislukt.

Ieder voorjaar is hij eventjes terug als coureur. Zonder gouden benen, maar met zijn mond is niets mis, getuige zijn uitspraken. Bij zijn comeback in 2003: ‘Ik weet dat ik opnieuw klassiekers kan winnen’. 2004: ‘Ik kom terug zoals in mijn grote jaren.’ 2006: ‘Ik zal leven als een pater. Dit keer écht.’ 2007: ‘Mijn comeback wordt de grootste uit de wielergeschiedenis.’ 2008: ‘VDB is klaar om opnieuw te schitteren’. Het lijken uitspraken van een psychoot, maar hij weet er ieder jaar fans, ploegleiders en collega’s mee te overtuigen.

Rabo-renner Laurens ten Dam, in 2006 ploeggenoot van VDB bij Unibet, was ook van onder de indruk van het eeuwige wonderkind. ‘Ik keek tegen hem op, in ’99 was hij nog de beste van de wereld. Het deed me wel iets dat hij bij mij in de ploeg reed. Niet dat ik hem veel heb meegemaakt – meer dan een handvol wedstrijden heeft hij niet gereden dat jaar. Maar op trainingskamp… Man, de klasse dróóp er vanaf. Hij had nauwelijks getraind, maar je zag hem per training een klasse beter worden. En hij had grote plannen voor de voorjaarsklassiekers. Ik had er wel vertrouwen in. Maar hij kon als een blad aan de boom omslaan. Zeker als hij pillen op had. Op een gegeven moment raakte hij helemaal de weg kwijt, werd hij de ploeg uitgezet. Ik geloof dat hij nog een zelfmoordpoging heeft gedaan, later dat jaar. Tja. Zelfs God kan hard vallen.’

Collega Rabo-coureur Bram Tankink maakte VDB al eerder mee, in 2002, bij Domo. ‘VDB spoorde niet. De ploeg probeerde hem op het goede pad te houden, maar dat lukte niet. Hij had in de koers altijd de status van beschermde renner, maar je had geen reet aan hem. Eén keer lag ik bij hem op de kamer. De hele avond liep hij te zoeken naar slaappillen. ’s Nachts moest ik pissen. Toen ik in de badkamer stond, viel zijn koffer tegen de deur en zat ik opgesloten. Ik weet niet hoe lang ik op de deur heb staan beuken, maar hij hoorde niets. Helemaal in coma. Uiteindelijk kon ik een gat forceren dat groot genoeg was om erdoor te kunnen. De volgende dag vroeg ik of hij er iets van gemerkt had. ‘Nee hoor’, zei hij, ‘helemaal niks’. Mafkees.’

Comeback Nr. Zoveel

89e werd VDB afgelopen zaterdag in de Beverbeek Classic, in de buik van het peloton. ‘Ik ben heel tevreden’, zei hij achteraf. ‘We reden heel de dag aan een snelheid van 45 km per uur en ik heb me niet moeten forceren. Maar ik ga nu niet meteen beginnen te zweven.’

Zijn supporters dromen hem alweer op het hoogste treetje van het podium. Adelin de Meulenmeester, voorzitter van fanclub de Frankyboys: ‘Ik zie ’t zitten. Hij ziet er gelukkig uit, de problemen met zijn knie zijn opgelost. En die met zijn hoofd? Ach, moet u weten, die zijn niet allemaal zijn schuld, hè. Al die dopingzaken aan zijn hoofd – ze hebben hem naar de rand van de afgrond geduwd. Nog steeds zenden ze op tv de beelden uit van Frank met handboeien aan. ’t Zou niet mogen. Ondertussen is hij vaker met handboeien getoond dan Dutroux. Maar goed, laat hem komend jaar weer met de benen spreken. Ik ben er zeker van dat hij nog wel een mooie gaat winnen. Hij is nog lang niet versleten. Met VDB is het nooit nie gedaan, voordat ‘m zegt dat ’t gedaan is.’

En dat heeft VDB inderdaad nooit nie gezegd. Hij zegt slechts jaar na jaar dat het zijn allerlaatste kans is. Daar is ook dit seizoen geen uitzondering op. Hij strijdt voor zijn allerlaatste kans. En dan volgend jaar gewoon weer opnieuw.

Van God naar eczeem
http://www.nu.nl door Thijs Zonneveld

Uitgegeven: 5 juni 2009 09:10
Laatst gewijzigd: 5 juni 2009 10:09

Van de week een documentaire op België gekeken: Gevallen voor Sarah, met in de hoofdrol ex-God Frank Vandenbroucke. Die titel had niet beter gekozen kunnen worden. Het leven van VDB is één grote valpartij. De documentaire ging over die ene week in de Ronde van Spanje, tien jaar geleden. Die ene week waarin Vandenbroucke reed op een wolk van verliefdheid, dope, coke en klasse.

Hij was onstopbaar. Won en won en won en won. Etappes, truien, bloemen en een rondemiss met de naam Sarah. Glimmend van trots dacht hij terug hoe hij haar zijn bed in fietste, en hoe hij het peloton zijn wil oplegde.

‘Het was de mooiste week van mijn leven’, zei hij. Dat klonk op het eerste gezicht heel lief en mooi. Maar toen ik besefte waar de weg van zijn leven sinds die ene week naar toe loopt, zag ik alleen de grote gapende afgrond aan het einde ervan.

Psalm

Aan die gapende afgrond werd overigens nauwelijks aandacht besteed in het filmpje. Het leek meer op een psalm voor een jongen die ooit God was. Zonder al teveel kritiek, zonder al teveel dieptepunten. Gewoon even nostalgisch terugkijken op de goddelijke dagen van een wonderkind. Met de mond open zien hoe hij Jan Ullrich en de inmiddels overleden klimgeit José Maria Jimenez uit het wiel reed. Hoe perfect zijn helblonde haar was geboetseerd. Hoe oogverblindend de condoomhoesjes over zijn wielerschoenen schitterden. Hoe God even terug was op aarde.

Hij was meer dan een wielrenner. Véél meer. Vond hij zelf ook trouwens. ‘Ik rij geen koers. Ik geef een voorstelling.’

Drugsverslavingen

Helaas voor hem waren dat geen loze woorden. In de jaren nadien koerste hij inderdaad vrijwel nooit. En de enige voorstelling die hij gaf, was een gitzwart privé-drama. Een verhaal vol met zelfmoordpogingen, drugsverslavingen, gedwongen opnames en dopingbeschuldigingen. De afgrond is zo diep dat hij maar blijft vallen.

De Sarah waarvoor hij viel in die ene week in de Vuelta kon het niet meer aan en verliet hem. Ieder wielerseizoen deed Frankyboy een poging om weer God te worden en Sarah terug zijn bed in te fietsen, maar iedere poging was nog pathetischer dan de vorige.

Icoon

Toch blijft hij een icoon. Zijn fanschare groeit nog altijd. Bij ieder koersje dat hij rijdt, staan de mensen rijendik opgesteld voor een handtekening van hun held met drie hoofdletters.

Een paar maanden geleden, vlak nadat VDB een nieuw contract had getekend bij een obscuur Belgisch ploegje, sprak ik met de voorzitter van zijn fanclub, De Frankyboys. Die had het over opnieuw schitteren en dat ‘het allemaal Frank zijne schuld nie is.’ En vooral: hij had het over hoop. Hij zei dat het ging jeuken, iedere keer dat VDB weer op zijn fiets stapte. VDB is allang geen God meer, maar hij heeft een nieuwe functie. Die van eczeem.

Rode bultjes

Hoe hard je ook krabt: hij gaat niet weg. Het begon als een klein plekje tussen de tenen van je linkervoet of in je oksel, maar het wordt groter en groter. En lelijker. Met iedere comeback, met ieder piepklein succesje worden die kleine rode bultjes talrijker, groeien er witte koppen op de puisten, loopt er meer pus uit. Niets helpt. Geen zalfje, geen drankje, zelfs geen spuit.

Besmettelijk

En het is besmettelijk. De Frankyboys groeien niet voor niets in aantal. Allemaal eczeemlijers. Maar wel blije. Ze krabben met een grote glimlach. Want het VDB-eczeem geeft hoop. Zelfs iets heel lelijks is niet uit te roeien. VDB valt onderhand zo lang, dat er geen bodem lijkt te bestaan in zijn ravijn.

Woensdag won het eczeem een amateurkoers in Le Bizet, een troosteloos dorp in het niemandsland van de Frans-Belgische grensstreek. Ik kreeg er spontaan jeuk van.

Link tussen EPO en longembolie?

ROTTERDAM - Er bestaat een grote link tussen het gebruik van geneesmiddel EPO (erytropoëtine) of gelijkwaardige producten en longembolieën. Dat blijkt uit de medische literatuur.

Het grootste risico van het toedienen van erythropoïetine is dat het bloed te dik en te stroperig kan worden. Hierdoor loopt de gebruiker een verhoogd risico op tromboses, hartaanvallen en longembolieën.

Het is erg uitzonderlijk dat iemand van Vandenbroucke's leeftijd een longembolie krijgt. Maar: het kan. Vorige week stierf nog een voetballer van 15 aan een longembolie. Er is ook dit: een longembolie kan het gevolg zijn van interne bloedingen opgelopen bij bijvoorbeeld een auto-ongeval, zoals VDB er onlangs nog eentje had.

Het hormoon erytropoëtine (EPO) is een lichaamseigen stof, die wordt geproduceerd in de nieren, en het rode beenmerg stimuleert tot de aanmaak van rode bloedcellen. Lichaamsvreemd (extern toegediend) EPO is ontwikkeld als een geneesmiddel, dat voornamelijk voorgeschreven wordt aan nier- en kankerpatiënten. Epo-gebruik kan hart- en herseninfarcten, hersenbloedingen, longembolie en nierbeschadigingen tot gevolg hebben.

Wegens te gemakkelijk opspoorbaar wordt 'gewone' EPO niet veel meer gebruikt door sporters. Maar, bij de 'opvolgers' van EPO, is het gevaar op een longembolie nog groter. Het middel dat het meest risico omvat én circuleert in het peloton is RSR-13.

RSR-13 bindt aan het lichaamseigen hemoglobine en zorgt door deze binding voor een grotere zuurstofafgifte in de weefsels. Als geneesmiddel is RSR-13 ontwikkeld om chemotherapie en bestralingen effectiever plaats te laten vinden. Voor sporters betekent dit dat RSR-13 zal zorgen voor meer zuurstof in de spieren, zonder dat het gebruik ervan op te sporen is door middel van de huidige dopingcontroles.

Verdachte injectiespuiten bij Astana

PARIJS, woensdag

Het parket van Parijs heeft na de voorbije Tour de France een vooronderzoek geopend naar het wielerteam Astana. Bij de ploeg van de Spaanse eindwinnaar Alberto Contador en de Amerikaan Lance Armstrong (derde) zijn verdachte injectiespuiten gevonden, meldt de Frans sportkrant krant L’Equipe.

De spuiten werden gevonden in één van de kisten die de ploegen ter beschikking kregen van de organisatie voor hun afval van medische origine. Ze werden overgemaakt aan het Parijse gerechtelijk labo Toxlab van professor Gilbert Pépin en worden nu verder geanalyseerd, aldus L’Equipe.

„Astana heeft niets te verbergen en de renners gebruiken geen verboden substanties”, verklaarde Astana in een persmededeling. „Het team kijkt dan ook met vertrouwen uit naar de resultaten van de analyses en is bereid om samen te werken.”

Marillion schreef:24 uur later is VDB in België nog steeds het gesprek van de dag. Zo was er vanavond een documentaire op Canvas en sites als sporza.be en hln.be staan helemaal vol met reacties en roddels omtrent zijn dood. Daar zijn ze voorlopig nog niet over uitgepraat.

"Ik wist niet wat ik zag toen ik Evans als winnaar over de streep zag komen. Was hij eerste geworden? Of 38e? Het was niet te merken dat hij de mooiste dag uit zijn leven beleefde. Was ik ooit wereldkampioen geworden, dan gaf ik onmiddellijk daarna een optreden."

"Maar neen, niet met Cadel Evans. Het leek alsof hij ergens een toertocht had uitgereden. Ik denk dat hij om 21u zijn pasta zal gegeten hebben en weer in zijn bed gedoken zal zijn. Zoals altijd."